Partir, C’est mourir un peu..

En toen.. Toen waren er al weer bijna vijf maanden voorbij. Nog een laatste bericht vanuit Togo.

Vorige week maandag begon ik na een geslaagd weekend weer in de kliniek. We hadden weer twee nieuwe tandartsen. Shelly, een Engelse die in Noorwegen woont en Sandra uit Londen. Ik heb die dag met Shelly gewerkt en zag Alimata, het 16 jarige meisje, weer. Ondertussen hadden we haar weer een paar keer gezien en nu haalden we al de metalen draadje uit haar mond en was ze klaar met de behandeling. Eindelijk was ze na zes weken af van vloeibare voeding en kon ze weer haar mond openen. De kaak was al redelijk hersteld en de ontsteking was weg. Eindelijk kon ze weer een beetje lachen! Dit was de laatste keer dat ik Alimata zag. Ik hoop dat ze alles een beetje zal kunnen verwerken en dat haar lichaam vanaf nu mag herstellen.

’s Middags ben ik met Semiou, de vertaler met wie ik bij Marijke werk, naar de markt geweest en na een gezellige middag bracht hij me met een taxi terug naar het schip en gaf ik hem wat geld om vervolgens zelf weer thuis te komen.

Dinsdag was Marijke gelukkig weer terug in de kliniek. Zij was voor tien dagen in Nederland en ik was blij dat ik de laatste twee weken met haar zou kunnen werken. We zagen een jong kereltje van zo’n drie jaar oud waar ik al eens eerder in het Hospitality Center mee had gespeeld, hij was nu in de kliniek om een tandje te laten trekken en zou nog geopereerd worden op het schip. Het jongetje lijdt aan Noma. Een ziekte die ontzettend veel voorkomt in Afrika. Noma is een infectie die meestal begint met het aantasten van he ttanvlees en wat daarna de rest van het weefsel wegvreet. Wij behandelen op het schip heel wat patienten die aan Noma lijden met de meest heftige aantastingen in het gezicht.

’s Avonds hadden we om zeven uur een meeting met een de Nederlanders en de Belgen. Arjen van der Wolf, directeur van Mercy Ships Holland, was voor tien dagen met een aantal sponsors van MS op het schip. Zij hadden samen met een Belgische groep een Vision Trip. Nu waren we allemaal uitgenodigd om in Midships gezellig bij elkaar te komen. ’t Was een erg geslaagde avond met zo’n 25 man. Op een gegeven moment ben ik afgehaakt en naar bed gegaan met flinke hoofdpijn.Op het schip gaan vele virussen rond en ik ben al gauw het slachttoffer! Dus lag ik woensdag met flinke koorts, hoofdpijn en spierpijn op bed. Alweer... Ook donderdag sliep ik de hele dag. ‘s Avond voelde ik me gelukkig al iets beter en liep ik langs Marianne’s’ kamer. Zij bleek op bed te liggen: Koorts-hoofdpijn-spierpijn.

Vrijdag hadden we een Shipsholiday en we hadden dus een lang weekend vrij. ’t Was ons laatste weekend en dit was de kans om nog even laatste dingen te doen!
’s Ochtends zijn Jus en ik met Zemijan’s naar twee verschillende markten gegaan en hebben we wat boodschapjes gedaan. Terug op het schip hebben ik Marianne verzorgd want die had in de tijd dat ik op bed lag ook voor me heen en weer gerend. Rond een uurtje of drie hadden we met Joy afgesproken. Joy, mijn cabinmate, is fotograaf in de States en ik had van Justin voor mijn verjaardag een fotoshoot gekregen en dus hebben we die middag een Landrover meegepikt en zijn naar CocoBeach gegaan waar ze een paar hele mooie plaatjes geschoten heeft. ’t Was een hele geslaagde middag!

Zaterdagochtend stonden we met een leuke groep van zo’n tien man bij de receptie verzameld om de organisatie ‘Compassion’ te bezoeken. Marianne had dit georganiseerd omdat ze dit heel graag wilde zien, maar op dat moment kon ze écht nog niet mee. We reden naar het project in Lomé maar wisten totaal niet wat we moesten verwachten. In een heel oud kantoor gebouw werden we door de directeur binnen gehaald en in zijn kantoor legde hij ons uit wat de organisatie precies doet. Compassion helpt kinderen door middel van een sponsorprogramma. Door een kind financieel te ondersteunen kun je hem/haar een kans geven op een leven zonder armoede. Sponsers kunnen met het kind verbonden blijven door met hen te schrijven of hen te komen bezoeken bij het project. Er werd ons verteld dat dit project in Lomé zorg droeg voor 246 kinderen. De kinderen gaan door de weeks naar school en komen zaterdag’s naar het project. De ouders van de kinderen worden eens in de zoveel tijd bezocht en dan wordt er gevraagd wat er op dat nodig is voor het kind, er worden booschappen voor gedaan en het kind heeft onderwijs.
Toen onze vragen beantwoord waren werden we meegenomen naar een hele grote opengesloopte ruimte waar het gegalm van 246 kinderstemmen enorm was. In het midden van de ruimte stond een rij kerkbanken en er werd ons verteld dat hier elke zondag diensten werden gehouden door een gemeente waar dit project in Lomé door ontstaan is. Op zaterdag kwamen de kinderen naar het project om les te krijgen. Er waren van grote verplaatsbare schoolborden kleine klaslokalen gemaakt waar kinderen in verschillende leeftijdscatogorien les kregen. We werden bij elk ‘lokaaltje’ voorgesteld aan de kinderen en zij verwelkomden ons allemaal met een lied. Daarna werden we opgesplitst over verschillende lokaaltjes om een les mee te maken. Ik zat achterin een klas waar de kinderen verteld werd over de liefde in een gezin. Hoe je met elkaar om moet gaan en hoe God naar je kijkt. ’t Was in het Frans maar ik had geluk dat de coordinator van het project bij me kwam staan om een deel te vertalen. In andere lokalen werd de kinderen geleerd hoe ze een brief moesten schrijven, werd hen over de Bijbel verteld of hadden ze muziekles. ’t Was heel gaaf om zo’n les mee te mogen maken en ook de kinderen vonden het reuze interessant. We werden verwacht voor het eten en dus hebben we met de hele groep en de predikant van de gemeente rijst met Afrikaanse saus gegeten. De kinderen stonden ondertussen ook in de rij voor een bord eten. Ze vertelden ons dat dit voor vele kinderen het hoogtepunt van de week is. Een goede maaltijd bij het project. Ongelofelijk!

Vanuit het project zijn Jus en ik naar de markt gegaan waar Tina, een dayworker die bij Justin in de gally werkt, op ons stond te wachten. We hebben met haar een leuke middag gehad. Zondags op het schip hebben we maar weinig gedaan. Af en toe liep ik even bij Marianne langs om haar te voorzien van eten en drinken en verder heb ik m’n dag gevuld met nuttige klusjes. ’s Avonds hebben we Johan en Daniel meegenomen om naar CocoBeach restaurant en hebben we daar heerlijk gegeten.

‘s Maandags kwam Simon Crewe met ons mee. Simon heeft de eerste zes weken in februari bij ons gewerkt en kwam nu samen met z’n vrouw terug om Dag te vervangen die voor twee weken in Noorwegen zit. We hadden nu vier tandartsen die allemaal ontzettend snel werkten. Shelly en Sandra werken normaal gesproken bij een kaakchirurg en doen hele dagen door chirurgische extracties, Simon werkt ontzettend snel en Marijke heeft in Afrika ondertussen ook flink wat ervaring en routine gekregen.

Je merkt ondertussen goed dat de outreach tegen z’n einde loopt. Patiënten worden met de screening wanhopiger, ze rennen Gini achterna of er toch niet een uitzondering voor hen gemaakt kan worden. Eerst konden we patiënten terug laten komen als we meerdere extracties moesten doen bijvoorbeeld. Nu kan dat niet meer aangezien ’t einde inzicht is. We kunnen alleen de pijn verhelpen en patiënten zullen opnieuw naar een screening moeten komen willen ze kans hebben op nog een afspraak. Ook het geld voor de protheses raakt op en we kunnen nog maar zo’n 44 protheses uitdelen. ’t Is vervelend patiënten af en toe teleur te moeten stellen.

Ook op het schip merk je dat het einde nadert. De kinderen van de Academy op het schip hebben ondertussen schoolvakantie. Het houdt een beetje met de aankomst van nieuwe crewmembers. Over zes weken zal alles weer ingepakt moeten worden. Dan worden alle projecten gestopt en zullen er geen behandelingen meer uitgevoerd worden. Half augustus vaart het schip de haven van Lomé uit met alle longterm-crew. Dan laten ze Togo achter met een hele hoop geholpen patienten.. Het schip zal daarna een 16 dagen durende vaart naar Durban in Zuid-Afrika maken. Normaal gesproken gaat het schip naar Tenerife maar nu zal het in Zuid-Afrika voorzien moeten worden van twee nieuwe generatoren en zal daar vijf maanden blijven liggen. De crew gaat ergens, ze weten nog niet waar, aan wal leven en het schip wordt helemaal geleegd. Wat er aan medische zorg verleend zal worden is ook nog niet helemaal bekend. In februari hopen ze de vaart naar Sierra Leone te mogen maken voor de volgende outreach.

Gisteren had ik mijn laatste werkdag. ’s Ochtends heb ik Justin’s gitaar meegenomen en die aan het team overhandigd voor de devotion’s waar ze heel blij mee waren. Joyce had een lekkere taart gebakken voor mijn vertrek en ’t was een ontzettende gaaf dag! Ik heb mijn laatste drie extracties gedaan, die ik waarschijnlijk nooit meer zal gaan doen. En na de laatste patiënt heb ik, voor het laatst, opgeruimd en we hebben buiten nog even wat foto’s gemaakt van de vier assistentes. Ik heb alle dayworkers bedankt en gedag gezegd. Dat vond ik lastiger dan ik ooit gedacht had. Het idee dat je ze nooit meer gaat zien en niet zult hoe zij straks, wanneer het schip weg is, verder zullen leven is best lastig. Ik heb nog even een laatste blik in onze behandelkamer gegooid en daarna ben ik met Sandra, de Duitse assistente, naar de markt gelopen. We hebben écht een hele gezellige middag gehad en we hebben ons een weggebaand door de overvolle markt. De laatste keer markt. Een laatste Zemi terug naar het schip en gisteravond een laatste communitymeeting, waar de bekende gastspreker Glenn Murrey sprak. Vandaag staat in het teken van bankzaken regelen, laatste Afrikaanse blog schrijven, laatste spullen pakken (een groot deel had ik al gepakt) en bij verschillende departments een handtekening halen. Ik kom niet zomaar het schip af..

’t Voelt toch een beetje gek. M’n thuis achterlaten.. Alles voor ‘het laast’ doen. En dan morgen echt weer naar Nederland. Wat me ergens wel beangstigt. Morgen is Justin jarig, gaan we met Marianne, die eindelijk weer een beetje beter is, nog even rustig een middagje zwemmen bij het Sarakawa, moet er voetbal gekeken worden en om zeven uur worden we naar het vliegveld in Lomé gebracht. We vliegen via Parijs en zullen zondagochtend om half negen op Schiphol aankomen. Spannend!

Ik zal in Nederland nog een blog schrijven maar dan houdt het op met de verhalen. Allemaal ontzettend bedankt voor het volgen van de telkens weer veel te lange verhalen! Jullie hebben geen idee hoe leuk het is om elke keer die reacties binnen te zien stromen! Doe het nog één laatste keer!!

Tot over een paar nachtjes!

Heel veel liefs en een allerlaatste groet vanuit de haven van Lomé!
Marianne