De president op bezoek!

Ha,
Weer even een berichtje om jullie te laten weten hoe m’n eerste dagen op ’t werk zijn geweest! Op een flinke verkoudheid na ( En dan zit je in Afrika!!! ) kan ik zeggen dat ’t weer goed met me gaat.
Na een beroerde nachtrust van zondag op maandag, omdat ik ontzettend zenuwachtig was (vraag me niet waarom, ik wist wat me te wachten stond, maar toch..), mocht ik weer beginnen. In het weekend waren er twee Britse derdejaars tandheelkunde studenten aangekomen die hier voor twee weken mee zouden kijken in het dental team. Richard en Veronica. De dag verliep goed. We hadden alleen nu geen vier mensen om de stoel staan, maar vijf. Ik verwachtte dat Richard en Veronica ook behandelingen zouden doen, maar ’t was eerst de bedoeling dat ze mee zouden kijken. Ik heb maandag en dinsdag een beetje moeten zoeken naar werk. Om nou als vierde persoon bij de stoel mee te gaan staan kijken in één mond is ook zo wat.. De wachtkamer zat weer vol patienten die daar van Comfort, onze lieve Ghanese, poetsinstructies kregen, uitleg over Mercy Ships en Jezus films te zien krijgen. De patienten zitten sinds zeven uur ’s ochtends al te wachten, dus ze moeten wat te doen hebben zolang ze in de wachtkamer zitten.

Net voor de middagpauze kreeg Marijke haar laatste patient in de stoel. Een 9-maanden zwangere vrouw. Ze had wat buikpijn en Marijke durfde het niet aan bij de vrouw caries weg te boren. Mocht ze pijn hebben dan zou ze misschien druk gaan zetten... Je weet maar nooit... Toen wij vervolgens boven op de derde verdieping zaten te lunchen maakten we ons al een beetje zorgen, de vrouw moest nog helemaal naar huis lopen, stel nou dat... En ja hoor, na een kwartier kwam Gini, onze coördinator, naar boven gestormd: “Haar vliezen zijn gebroken!” Onder ons balkon, voor de kliniek lag de vrouw midden op straat..
We belden een taxi die haar naar het ziekenhuis zou moeten brengen. Toen de taxichauffeur begreep dat de vrouw op het punt van bevallen stond wilde hij haar niet meer nemen. Stel je voor dat zijn barrel-taxi vies zou worden.. Hij besloot er maar wat extra’s voor te vragen.. Uiteindelijk reden ze samen weg.. Ik wilde op dat moment dat Vroed-Zus Jacobine er bij had geweest!
Ik verbaasde me er over dat de vrouw naar een ziekenhuis werd gebracht. Kon me niet voorstellen dat er genoeg geld is om daar te kunnen bevallen. Comfort legde me uit dat vrouwen vaak bevallen thuis en dat moeders of ervaren vrouwen hierbij helpen. Ze willen alleen het liefst dat het in het ziekenhuis gebeurd om de aandoening VVF te verkomen. Deze aandoening (Vesico Vaginale Fistel) komt veel voor bij vrouwen die een problematische bevalling hebben gehad met gebrek aan medische zorg. Vrouwen raken incontinent, mannen willen hen niet meer en ze worden uitgestoten door de samenleving. Vanaf juni zijn er screeningdagen voor deze vrouwen. Zij zullen dan op het schip een operatie ondergaan. Ik zou graag willen weten hoe het met onze patiënt en haar kindje gaat... Wie weet horen we er nog over...

Dr. James, een lokale kaakchirurg kwam maandag even langs, hij was al eens vaker binnengewandeld. De man had, toen het schip een aantal jaar geleden in Lomé lag al met Dr. Gary Parker samengewerkt en was dus bekend met het schip. Hij zal ons ook nu weer komen helpen.
Die dag was er weer een patiënt met Osteomyelitis (ontsteking van het bot). Een aandoening die we elke dag wel een keer voorbij zien komen. De vrouw had acht jaar geleden een ongeluk gehad waardoor haar kaak was gebroken en heeft daar een grote zwelling in haar gezicht aan over gehouden. Wij hebben in de kliniek alleen niet de mogelijkheid haar te behandelen en op het schip willen ze haar niet helpen omdat ze zoveel infecties met zich meedraagt.
De Togelese Dr. James zal zorg dragen voor patiënten als zij.
Vandaag was wat anders dan anders. Ik had aan Dag gevraagd of ik een dagje met hem in de crew clinic mocht werken Elke woensdag blijven hij en Sandra op het schip om crewmembers en dayvolunteers te helpen. Patienten kunnen een afspraak maken voor een halfjaarlijkse controle of wanneer ze pijn hebben.
Wat bleek nou, tot 11 uur zouden we geen patienten zien omdat de president van Togo op bezoek kwam. Het hele schip stond op z’n kop, de housekeeping was druk aan het werk om alles spik en span te maken. De Duitse Albert, onze bakker die elke ochtend weer kleine Duitse bolletjes en croissantjes voor ons klaar heeft staan, ( Jaja... Wat een luxe he.. ) had ook nu weer goed z’n best gedaan voor de president. Na de verkiezingen had de president zich nog niet publiekelijk getoond, maar hij wilde toch de moeite nemen om de ‘Afrika Mercy’ te bezoeken. ’t Was chaos op ’t schip, Don Stephens , de oprichter van Mercy Ships, en z’n vrouw Dion waren ervoor (en voor het Paasweekend) vanuit Texas overgekomen. Als ik in de dental clinic aan het werk had gegaan had ik dit allemaal gemist maar nu zat ik in de International lounge te luisteren naar een praatje van Don Stephens en de president. ’t Duurde allemaal niet lang, en ’t was niet fantastisch, maar ik kan toch zeggen dat ik de president gezien heb!
Om elf uur ben ik naar deck 3 gegaan, het ziekenhuisdeck, waar de crew clinic zit. We hebben die dag zo’n zeven patiënten gezien. Een aantal crewmembers waarbij we wat standaard controles en aantal vullingen hebben gedaan en een paar dayworkers die ook de kans krijgen een bezoek te brengen aan de tandarts wanneer ze pijn hebben. Na nog een paar lastige extracties was de dag alweer voorbij.

Toen we vanmorgen, donderdag, bij de clinic aankwamen rijden stonden er zeker 300 man op ons te wachten. ’t Scheen dat sommigen gisterenochtend al aan de kant van de straat waren gaan zitten om er zeker van te zijn dat ze een afsprakenkaartje zouden krijgen. ’t Idee dat mensen meer dan vierentwintig uur hebben gewacht is absurd! Toen we boven in onze lunchruimte stonden werd het op straat steeds rumoeriger. Op een gegeven moment waren mannen aan het vechten om hun plekje in de rij. Uiteindelijk verliep de screening rustig. Patienten kregen afsprakenkaartjes voor vandaag, dinsdag en woensdag. We hebben namelijk een lang Paasweekend en zijn vanaf morgen vrij.

Even om jullie een idee te geven wat wij tot nu gedaan hebben in de kliniek:
We hebben tot nu toe:
- 1108 patienten geholpen
- 2501 behandelingen gedaan waarvan:
- 96 amalgaam vullingen
- 244 composiet (witte) vullingen
- 1986 ‘gewone’ extracties
- 101 ‘chirurgische’ extracties
- 5 wortelkanaalbehandelingen
- 4 Osteomyelitis-patienten geholpen
- 11 patienten een drain geplaatst
- 1 fractuur in de kaak hersteld
- 30 ‘dry sockets’ (lokale ontsteking van het bot) behandelingen
En we hopen nog zoveel meer mensen te gaan helpen deze outreach!

Nu zit ik lekker in m’n kamertje. Ik ga zo m’n backpacktas inpakken. Morgen hopen we richting Benin te vertrekken met een groepje. We gaan eerst met taxi’s richting het noorden, de waterfallen in Kpalime. Daar schijnen we in de open buitenlucht te gaan slapen. Pfff... Marianne.. Slapen tussen de Togolese slangen, spinnen en kakkerlakken.... Geen sanitair.. Yeah right! Daarna gaan we de grens over naar Cotonou, Benin waar het schip vorig jaar voor tien maanden in de haven heeft gelegen. Ik ben benieuwd!!! Jullie horen na het weekend wel weer van me.. Hoop ik!
Fijne Paasdagen allemaal! Liefs