Roundabout-By-The-Prison-Dental-Clinic

Joehoe! Weer even een berichtje van mij vanuit een prachtig Lomé!

Zondagavond, op Valentijnsdag, werden Laura, Maren en ik verrast door drie ontzettend lieve mannen met waanzinnig goede chocolademouse en chocoladecake! Genoten!! Met m’n roommates zouden we die avond eigenlijk deze dag vieren in de Queens lounge, een nette ruimte van ’t schip die je af kunt huren voor feestjes of andere gelegenheden. We hadden lootjes getrokken in die week en zouden voor de getrokken persoon een lieve kaart maken die we die avond aan elkaar zouden geven. De meiden hadden erg hun best gedaan in de crew galley op allerlei heerlijke koekjes en taarten. Ik ben alleen even een half uurtje langsgeweest omdat ik dus aangenaam verrast werd! Niet vervelend...

Maandag begon het dan echt. Om acht uur hadden we met het hele dental team afgesproken in de diningroom. Het team is bijna compleet. Het is prettig dat een groot deel van het team Longtermers zijn, een groot voordeel want dat betekent dat we deze outreach een vast team hebben en dat er niet constant mensen ingewerkt hoeven te worden. We zijn straks goed op elkaar ingespeeld.

Even een aantal namen die jullie de komende tijd nog wel voorbij horen komen.
Dag, een Noor, blijft hij voor een aantal jaar met zijn gezin wonen en is teamleider.
Marijke, is al bekend;-), tandarts.
Leah, een meisje uit de States, die de sterilisatie zal verzorgen.
Sandra, een vrolijke meid uit Duitsland die vorig jaar ook in Benin, tijdens de hele outreach in het Dental team als tandartsassistente heeft gewerkt.
Karen, tandartsassistente uit de States.
Sieh, een Liberiaan, tandartsassistent.
Jutta, een Duits vrouw van een jaar of vijftig, tandartsassistente.
Joyce, een vrouw uit Liberia, receptioniste.
Clementine, Ghanese deciple, zij woont al een aantal jaar aan boord.
Emmanuel, komt hier uit de stad en is vorig jaar ingewerkt als assistent. Ook dit jaar komt hij ons team versterken.
Dit weekend komen er nog twee tandartsen uit Engeland aan. Zij blijven voor een aantal weken.

Toen we maandag de twee Landrovers volgeladen hadden met het materiaal uit de Dental Crew Clinic op het schip, stapten we rond een uur of tien in de auto’s. Op naar de Clinic. Weer heb ik vol verbazing zitten kijken naar de chaos op de weg. We reden over de (door ons genoemde) Beach Road. Een lange weg langs het strand wat iets weg moest hebben van een snelweg. Of nou ja snelweg... ’t Zand stoof om je oren en je moest je goed vasthouden mocht je je hoofd niet weer willen stoten tegen het plafond. Een wegdek vol gaten. Brommers zoefden rakelings langs je heen. Mannen probeerden lappen stof te verkopen.
Eindelijk, na zo’n twintig minuten reden we een wat rijkere buurt in. Grote huizen, geasfalteerde straten, nettere hutjes langs de weg. Er was duidelijk verschil met ’t centrum van de stad. Afgelopen week heef er een advertentie in de krant gestaan over de komst van de Africa Mercy en over de Dental Clinic die mensen mochten bezoeken vanaf maandag 22 februari als ze pijnklachten hadden. Het gebouw had alleen geen naam maar aangezien er toch duidelijk gemaakt moest worden waar patiënten terecht konden hebben zetten ze in de krant ‘de kliniek ligt bij de rotonde bij de gevangenis’. Nu maar hopen dat er ook daadwerkelijk mensen komen aangezien ’t ver uit ’t centrum van de stad ligt.
We kwamen aan bij de rotonde. Ik herkende het gebouw van de foto’s die Dag ons twee weken geleden showde met z’n presentatie. Wat een mooi pand! We reden de poort door en kwamen op ’t plein dat bij het gebouw hoorde.
Op de begane grond waren een grote ruimte en een wat donkere kleine ruimte. ’t Ene zou gaan fungeren als wachtkamer, ’t andere als receptie. Patiënten kunnen zich daar als eerste bij Joyce melden. ’t Waren mooie ruimtes. Mooie plavuizen vloeren en nette witte muren. En ja: Airconditioning!
Via het trappenhuis renden we enthousiast naar de 1e verdieping om de behandelkamer te zien! Een enorm grote ruimte, met veel ramen en grote deuren naar een mooi balkon. De 2e verdieping was overdekt maar was verder open en over de hele breedte van het gebouw was enkel een balustrade en je zat dus in de open lucht.. Onze luncheruimte. Wat een luxe!;-)
We laden de spullen uit en reden voor het middageten terug naar ’t schip. Dag was jarig en dus hadden Marijke en Sandra hun best gedaan op een taart die we na ’t eten aangesneden hebben.
’t Was weer tijd om aan de slag te gaan. Buiten op het dock stond een enorme container waar alle spullen voor de Dental Clinic in zaten. Units, generatoren, compressoren, enorme dozen met instrumentarium en tandheelkundig materiaal. We hebben met een hulp van een aantal sterke mannen de auto’s volgeladen. Ondertussen stonden de twee mannen van Discovery Channel (Die hier nu al een aantal weken op ’t schip verblijven op opnames te maken voor een documantaire over Mercy Ships) ons te filmen en stelden af en toe eens een vraag.
Ik was kapot. Elke stap die ik zette kostte me moeite. Elke doos was te zwaar, en ik had nog nooit zo’n hoofdpijn gehad. We dronken liters, écht liters water maar heel het team zweette het er weer net zo hard uit. De pyjama’s die ze droegen waren dus doorweekt! ’t Zweet liep van de voorhoofden. Bij mij niet.. ’t Is volgens mij niet gezond. Kan niet goed zijn, ik zal ’t eens navragen. Het Is zo’n 35 graden hier, maar zo ontzettend vochtig dat het aanvoelt alsof je in de sauna zit. Ik kan er niet goed tegen. Toen na een hele middag dozen trappen op en trappen af sjouwen alle auto’s leeg waren gingen we naar huis. Eindelijk. Ik heb een douche genomen, heb met moeite een paar happen eten naar binnen gekregen en ben om acht uur naar bed gegaan. Wat had ik dåt nodig. Om de volgende ochtend zeven uur liep de wekker weer, een stuk frisser en zonder hoofdpijn stond ik op!
Na de communitymeeting gemist te hebben om gewoon lekker langszaam aan op gang te komen, hebben de laatste dingen uit de container gehaald en hebben weer een hele dag hadden we doorgebracht in de kliniek. We namen ons eigen eten mee. Het plan was om Togolese vrouwen uit de buurt te vragen eten voor ons team te maken tegen een kleine vergoeding. Helaas vroegen ze veel te veel en moeten wij het dus doen met een zakje zelf klaar gemaakte broodjes. Haha.. En dat is misschien maar goed ook: Twee warme maaltijden op een dag: Dat wil wel... Er zullen elke dag dagwerkers aan het werk gaan om voor ons te vertalen. Dit zit mensen uit Lome die voor zo’n dag een kleine vergoeding krijgen en een warme maaltijd. Wij moeten ze dit wel kunnen bieden en na wat onderhandelen had Dag het dan toch voor elkaar dat één van de vrouwen elke werkdag eten voor deze day-volunteers zou klaar maken.
Ook zijn er twee mannen, uit Lomé, die dag en nacht het pand zullen bewaken. De vijftien bankjes die we bij een lokale timmerman hadden gekocht zetten we in de wachtkamer en toiletten werden schoongemaakt. Joyce richtte de receptie in, en Michiel en David, twee sterkte mannen die normaal gesproken op ’t schip werken wilden ons wel even helpen met het omhoog takelen van de loodzware generatoren en compressoren. Toiletten worden schoongemaakt. Roseann, (Nu hoofd van het housekeeping team) die vorig jaar als Dental sterilizator had gewerkt legde Leah nu uit hoe de autoclaven werkte en ze richtten samen de sterillisatiekamer in. En wij, assistenten, begonnen met het inrichten van de behandelkamer. Negen stoelen en mobiele units werden neergezet en de gesponsorde afzuigsystemen van Duitse fabrikant Durr, werden in elkaar gezet. Het begon steeds meer te lijken op een tandheelkundige praktijk. Een ook de steriele geur van desinfectans rook bekend! We besloten de airco’s lekker aan te zetten en de deuren gesloten te houden. Om half vier gingen we lekker naar huis. ’s Avonds zijn Harmen, Marijke, Justin en ik naar de SeamensCafe gegaan. Een hotel met zwembad aan de Beach Road. We liepen in de chaos. In de auto voelde ik me toch veiliger.. Op een gegeven moment kwamen we een ‘bekende’ van Harmen tegen. Harmen had hem die middag alleen even gedag gezegd en deze Togolese man vond het nu nodig om ons even naar het hotel te begeleiden. Prima, ’t was fijn, een extra man. Maar toen we vier stoelen bij een tafeltje lang de kant van ’t zwembad schoven wilde hij er bij komen zitten om dan vervolgens iets mee te kunnen drinken en ons weer thuis te brengen. Dit was niet onze bedoeling. We wilden even met z’n vieren in ’t Nederlands een gesprek voeren, daar hadden we geen hulp bij nodig. Harmen beloonde hem gul en gaf aan dat we ’t verder wel alleen af konden. ’t Klinkt wat hard, maar je kunt niet blijven strooien. Voor ons stelt ’t weinig voor. Maar ze gaan op een gegeven moment wel wat van je verwachten. Na met veel moeite drinken voor vier te hebben besteld hebben we twee leuke, fijne uurtjes met z’n vieren zitten kletsen. Er waren ondertussen al meerdere bekende Mercy Shippers bij ’t zwembad gaan zitten. Op een gegeven moment zijn we naar huis gegaan want de volgende ochtend moest ik weer vroeg op. Woensdag hebben we weer een hele dag in de koele behandelkamer door gebracht. We maakte kleine kastjes schoon en richtten ze in met al het materiaal dat er was. ’t Was leuk om dit met Sandra samen te doen. Wij, in Nederland, gebruiken heel veel Duits materiaal en elke keer dat we materiaal in ’t Engels niet wisten te benoemen kwamen we er in het Duits wel uit. Zo herkenbaar.
Aan het einde van de dag keken we tevreden naar ’t werk dat we gedaan hadden. Het was af. Er kon gewerkt worden.

Dag, Sieh, Marijke en Gini besloten om donderdags nog even samen naar de praktijk te gaan om de laatste dingetjes te doen. ’t Was onzin om weer met tien man te gaan en dus had ik donderdag vrij. Heel vervelend want ook vrijdags was er niks meer te doen. Ik heb dus een weekend van vier dagen. Laten we zeggen: Hard werken wordt beloond!

Op maandag vertrekken we weer naar de kliniek, aangezien de dayworkers die dag een training op het schip hebben, is er niemand die voor ons kan vertalen en is er besloten alleen afspraken te maken met de patienten die komen omdat ze geen behandelingen willen doen zonder vertaler. We kijken even gauw in de mond en afhankelijk van of ze gezwollen wangen hebben of heel veel pijn krijgen ze een afsprak voor dinsdag of woensdag. ’t Is de vraag hoeveel patienten er zullen komen. Dit kunnen er honderden zijn, maar ’t zouden er ook tien kunnen zijn. Spannend. Ik ben benieuwd! Jullie horen meer!

Woensdagavond was er weer communitymeeting met ijs en heb ik weer een lange avond op deck 8 doorgebracht.
Donderdag had onze Zeeuw Michiel, zijn 29e verjaardag en zijn we, na een dag lekker gerelaxed te hebben, met een grote groep, waaronder zeven Dutchies, uiteten geweest bij de Libanees. Een chique hotel met een ontzettend asociaal groot LCD scherm aan de muur en airconditioning. We hebben waanzinnig lekker gegeten. We waren met zo’n twintig man en hebben een maaltijd gegeten wat officieel voor zes personen is. Er was eten over! ’t Was ontzettend goed! We hebben een enorm leuke avond gehad!


Gisteren, vrijdag, heb ik weer lekker ge-relaxed, telefoontjes gepleegd, foto’s voor jullie geupload. Van één tot vijf uur zat de diningroom vol met dayvolunteers. Er werden intervieuw gehouden met zo’n 250 mannen en vrouwen uit deze omgeving die ons komen helpen met vertalen etc.
Rond een uur of half zes verplaatste de hele crew zich naar het dock want de mensen uit de kombuis hadden flink hun best gedaan op het eten voor de barbeque. ’t Was flink warm buiten maar wel gezellig! ’s Avond was er voor de crew een open huis in het ziekenhuis op deck 3. Er waren spelletjes te doen door het hele ziekenhuis en iedereen kon even een kijkje nemen in de ziekenzalen, operatiekamers en rontgenkamers. De ziekenhuiscrew had er wat leuks van gemaakt. Er waren pannekoeken gebakken, verschillende soorten taart en ’t was gezellig versierd. Marianne en ik hebben in sneltempo alles even bekeken. Op de een of andere manier hebben we constant de slappe lach samen. De mensen om ons heen worden waarschijnlijk helemaal gek van het gegeit. Ach.. Ze doen het er maar mee! De rest van de avond heb ik met m’n kamergenootjes in de crew galley doorgebracht waar we koekjes en taarten hebben gebakken, elkaar met warme chocolade hebben besmeerd en heel hard mee hebben lopen bleren en zingen op het lied Mambo Nr. 5 en rest van alle ouwe foute muziek!
Dat we dit met onze kamer deden was niet voor niets. Nu, na vier weken, maak ik mee wat ’t meest rotte zou zijn van de tijd hier aan boord: Afscheid nemen. Een ontzettende lieve roommate van me gaat terug naar de States. We wilden nog even een laatste leuke avond met z’n allen hebben! ’t Is gek dat je, en dan is dit nog maar een maandje, tijd met elkaar doorgebracht hebt en dat je dan elkaar waarschijnlijk niet meer zult zien.
Ook vandaag heb ik niet meer gedaan dan tot een nette tijd uitslapen, telefoontjes plegen en blog schrijven!
We eten vanavond met onze roommates nog even de restant taart die er is, geven Bethany nog een souvenirtje mee, (Bedankt voor de goede tip Janny, zo’n T-shirt met verschillende krabbels is toch wel erg leuk!) en dan zwaaien we haar uit. Verder is Maren vandaag jarig en aangezien zij nu een relatie heeft met Daniel, en nu hele dagen met haar boekje met Nederlandse zinnetjes rondloopt om Nederlands onder de knie te krijgen, hebben we een Nederlandse vlag, oranje ballonnen en een slinger op haar cabin deur gehangen met de tekst: Hartelijk Gefeliciteerd! En vanavond geven we haar een oranje Mercy Ships t-shirt, een oranje drinkfles en dropjes. Ja, dan zal ze ’t weten ook!;-) Johan, de jongen die mij de eerste avond op ’t schip een rondleiding gaf, en tijdelijk naar huis is geweest, komt vandaag weer terug naar het schip. Hij hoort bij de kansloze ‘Man in Tights’-gang en als verrassing gaan we die vanavond dus nogmaals kijken! Leuk leuk leuk!
Morgen wil ik een lokale kerk gaan bezoeken!

Hoop dat jullie m’n verhalen blijven lezen!
Voor jullie heel veel liefs, veel plezier op wintersport en geniet van ’t koude weer in Nederland!
Dikke kus vanaf ‘t schip

(De foto's van afgelopen twee weken staan bij m'n vorige verslag. Ook de foto's van de Dental Clinic.)