Grand Popo

Lieve lezers,

Een berichtje na een geweldig weekend in Grand Popo te hebben doorgebracht.
Op zaterdagochtend zat ik met Justin, Marianne en gelukkig ook Daniel aan het ontbijt in de diningroom. Om negen uur liepen we met z’n vieren de gangway af.
We stapte in een landrover en de dayworker die hem bestuurde wilde voor ons wel een taxi regelen. Wij zouden zelf nooit goedkoop aan een taxi komen. Na een uurtje in een taxi kwamen we aan bij de Beninse grens. We waren hier nu al twee keer geweest en nu we met licht reisden zag het er allemaal een stukje vriendelijker uit. Justin wist ondertussen wel dat hij bij de douane moest beginnen over voetbal en de donkere mannen in hun uniform begonnen weer te lachen en noemde alle spelers van het Nederlandse team op. Ze hadden allemaal de wedstrijd Ghana – Nederland gezien! En zodra we het heilige woord ‘Mercy Ships’ noemden was het gelijk makkelijker om de grens over te gaan. We zochten onze taxichaffeur weer op en na een half uurtje kwamen we aan bij hotel ‘Awale Plage’ in Grand Popo. Een prachtig ressort aan een geweldig strand. Een bungalowtje werd ons aangewezen. ’t Stelde weinig voor maar ’t had echt wat leuks! We namen eerst gauw een duik in het mooie zwembad om even af te koelen en lunchten daarna bij het restaurant. Heerlijk om met goede vrienden te genieten van een heerlijke bries die van zee kwam en een goeie maaltijd.

’s Middags besloten Justin en ik naar het strand te lopen. De zee zag er zo verleidelijk uit maar was te gevaarlijk om in te zwemmen. De golven waren enorm! In de verte zagen we vissersbootjes varen en ook op het strand lagen er een aantal. Op een gegeven moment zagen we een man, met een grote ton aan zijn arm, van een bootje naar het strand zwemmen. We waren erg nieuwsgierig en vroegen wat er in zijn ton zat. De man liet met trots zijn vangst zien. Emmanuel woont al 37 jaar met zijn hele familie op het strand van Grand Popo en elke dag gaat hij met zijn broers en zwagers de zee op om van zeven uur ’s ochtends tot vier uur ’s middags te vissen. Ze zwemmen naar hun bootje wat zo’n 500 meter verderop ligt te drijven en gaan dan de oceaan op tot er geen land meer in zicht is. Toen we vroegen of ze dan een kompas meenamen om weer thuis te komen vertelde hij ons dat die veel te duur zijn en dat ze na zo veel jaren ervaring ondertussen wel wisten welke kant ze op moesten varen. Ongelofelijk! ’s Maandags gaan de vrouwen naar de markt om de vis daar te verkopen.

De familie kwam oorspronkelijk uit Ghana maar omdat daar de vis niet genoeg waard is zijn ze naar Benin gegaan. Emmanuel stelde voor om even naar z’n huisje te lopen en dat leek ons geweldig! We liepen het ‘dorpje’ in. Er stonden z’n acht huisjes op het zand, gemaakt van gevlochten palmboombladen. Om elk huisje heen stond een soort van schutting van het zelfde materiaal. Het was prachtig om te zien. Emmanuel stelde ons voor aan zijn vrouw, schoonzusje en haar zoontje. De vrouwen keken ons een beetje wantrouwend aan terwijl Emmanuel ons vertelde dat hij in zijn hut woonde met zijn vrouw en drie kinderen. Nog geen 200 meter verderop heeft een andere familie hun eigen dorp en de kinderen gaan allemaal naar hetzelfde schooltje.
Onze gastheer nodigde ons zelfs uit om even binnen te komen kijken. Hij sloeg een doek, de deur, open en we liepen een donkere ruimte binnen. Behalve een tweepersoonsmatras lag er niks. Hoogstwaarschijnlijk slaapt het hele gezin er op. Er hing een groot doek om de ruimte in tweeën te splitsen. Ik keek even om het hoekje en daar stond niet meer dan een houten tafeltje met een stel teilen er op. Verder hingen er wat kleren over een gespannen touw. Toen de mannen buiten hun gesprek vervolgende stond ik in het huisje vol ongeloof om me heen te kijken... Daar sta je dan, met je voeten in het zand in een hutje.. Meer is het niet. Één nachtje is misschien leuk.. Maar je zal het maar ‘thuis’ moeten noemen.
De vrouwen hadden ondertussen m’n camera ontdekt en wilden wel op de foto. De grootste lol natuurlijk toen ik ze daarna terug liet zien. We nodigden Emmanuel uit om een drankje te komen drinken in het restaurant en lieten zijn vrouw achter die de vangst van die dag op het vuur legde. Bij het zwembad hebben we Daniel’s en Marianne’s siesta onderbroken om onze gast aan hun voor te stellen. Onder het genot van een drankje vertelde Emmanuel ons over zijn leven. Het was erg indrukwekkend! Hij kwam regelmatig bij het ressort langs. Het dorp had goede contacten met de eigenaar en sommigen van zijn broers werkten er als barman of onderhielden de tuin. Emmanuel had er vroeger zelf ook als tuinman gewerkt maar dat bracht hem maar 24.000 FCA (40 euro) in de maand op. En dat was minder dan wat hij kon verdienen met het vissen... Voor de volgende ochtend nodigde hij ons uit om bij het vissen te komen kijken. Elke zondag gaan er kilometers lange netten de zee in die ze er dan met alle mannen de zee uit moeten trekken. We hadden in Lomé wel eens slingers mannen op het strand een aan touwen zien trekken maar om het nou eens van dichtbij mee te mogen maken was natuurlijk wel heel gaaf! We namen afscheid en doken daarna nog even het zwembad in.

Na een heerlijke douche schoven we weer aan voor het diner. Daniel was ontzettend moe en ging naar bed en wij besloten op m’n laptop nog even een dvd-tje te kijken. Daarna hebben we heel stiekem het hele huisje versierd met slingers. Daniel zou de volgende dag jarig zijn en dus stonden we de volgende morgen om half zeven met toeters en maskers aan z’n bed ‘Happy Birthday’ te zingen. Dat had hij niet verwacht! Rond een uur of zeven liepen we, nog niet helemaal wakker, het strand op. Daar stond een lange rij van mannen aan een touw te trekken. Marianne, Daniel en Justin begonnen enthousiast mee te trekken en ik maakte de foto’s. De kinderen van het dorp hadden m’n camera al gauw in de smiezen en uiteindelijk heb ik zo’n anderhalf uur die kinderen om me heen gehad. ’t Was echt geweldig! Ze duwden elkaar weg om maar op de foto te komen en trokken de gekste bekken om dan vervolgens heel hard te lachen bij het terug zien van de foto’s. Wat een attractie!

Justin en ik liepen wat verder langs het water en we liepen langs zo’n drie verschillende dorpjes. Een hele kudde kinderen kwamen op ons afgerend. Ze waren iets ouder en bij het zien van mijn camera hielden ze gelijk hun had op. De foto’s die ik maakte van de boot van hun vaders daar wilden ze geld voor. Mijn zonnebril werd me uit de handen gepakt en het woord ‘cadeau’ begreep ik. De kinderen waren al iets ouders.. Zeg zo’n vijf jaar oud en dan weten ze dondersgoed dat ze overal geld uit kunnen halen. Het maakt je ergens kwaad. Overal waar we komen gebeurd het! Overal worden handen opgehouden omdat we wit zijn! En dan bedenk je.. Wat als ik één van die kinderen had geweest!? Ik had precies hetzelfde gedaan...

We besloten terug te gaan om te ontbijten en beloofden om elf uur weer op het strand te zijn om het binnenhalen van de vangst te zien. Na een heerlijk ontbijt en opnieuw een duik in het zwembad gaven we Daniel zijn cadeautje wat letterlijk goed in de smaak viel!
Rond elven liepen we weer naar de vissers. Ze waren duidelijk niet blij. De vangst was tegen gevallen. Er lag een net vol met spartelende vissen en wij gaven de vissers een compliment. ze reageerden chagrijnig. We waren niet gewenst meer. We wandelden nog een stuk over het strand en besloten toen terug te gaan naar het zwembad. Nog een laatste diner in het restaurant en toen was het alweer tijd om richting het schip te gaan. We betwijfelden al of onze taxi die beloofd had ons weer terug te brengen naar Togo ons wel weer op zou komen halen. En inderdaad toen we hem belden bleek hij in Cotonou te zitten en ons totaal vergeten te zijn. Een vriend van één van de barmannen, ook een taxichaffeur, wilde ons wel brengen. Na een lange discussie over de prijs zaten we weer achter in een klaar-voor-de-sloop-auto. Af en toe stopten we even bij een controlepost, dan werd de achterklep open gegooid en werd in een man in uniform met een zaklamp 3 seconden in de kofferbak gekeken of we geen gekke dingen bij ons hadden. De perfecte manier om vier Jovo’s van hun tassen te beroven en wij letten dus goed op wat er achter ons gebeurde.

Rond een uur of half negen kwamen we bij de haven aan. Typisch.. De beveiliging wilde de chauffeur niet de haven in laten rijden ondanks dat wij ons MS pasje lieten zien en grote zware tassen zouden moeten dragen. Dus wij stapten uit, betaalden de chauffeur en liepen weg. Vervolgens houd de man van de beveiliging zijn hand op bij de taxichauffeur. Hij vond dat hij ook wel recht had op een deel van het chauffeurs verdiende geld. Dus Justin sprong er op af. Dat was de bedoeling niet! Alleen omdat de beveiliger een uniform aan had vond hij dat hij wel recht had op een deel van het salaris van de chauffeur! Pfff.... Tja.. Ondertussen kijken we nergens meer van op! Haha..

’t Was toch weer fijn terug te zijn op het schip! Na een heerlijke douche hebben we elkaar nog even opgezocht om nog wat te drinken, na te kletsen en foto’s te bekijken!
Geniet er van!
Liefs

P.s. Nog 9 nachtjes! Aaaaaaah!
P.s.s. Sorry voor het weer veel te lange verhaal!
P.s.s.s. De foto’s van het ’t vorige verhaal staan er bij!