The first struggling

Hey daar in het weer witte Nederland!
Weer een berichtje vanuit het te warme Togo.

Ik heb een wat moeilijk week gehad.
Op maandag vertrok ik met een rotgevoel richting de kliniek waar we een lange rij patiënten aantroffen. Elke keer lijkt de rij langer te worden. Ik denk toch dat mensen elkaar doorvertellen over de komst van het schip en over de screeningdagen voor de algemene en de dental-screeningdagen.
Ik voelde me niet lekker en ’t idee dat ik liever op het schip wilde zijn dan in de kliniek, omdat ik geconfronteerd werd met alle patiënten en de benauwde warmte, gaf me een rotgevoel. Ik ben hier toch gebracht om mensen te helpen!? Waarom voel ik dat dan niet zo..

Die middag kwam een HIV-patiënt bij Dag en mij in de stoel liggen met grote pleisters op z’n gezicht. Daar onder kwamen enorm lelijke wonden vandaan en openingen waar pus uitliep. Het bleek dat we de man, behalve een kuur antibiotica meegeven, niet konden helpen. Waarschijnlijk willen ze de man, vanwege de infecties ook al liever niet op het schip behandelen. Dag zal weer met doctor Gary om de tafel gaan, hij had zelf totaal geen idee wat we hier mee aan moesten. Ik was misselijk, kon maar slecht naar de man kijken en toen Dag mij vroeg om wonden af te dekken met gaas moest ik weer extra slikken. Ik heb met veel moeite alle lelijke plekken netjes afgedekt. Het was te veel. Toen ik aan het einde van de dag op het schip aan kwam was ik verschrikkelijk beroerd en ben direct m’ n bed ingedoken. Ik heb die avond even m’ n hart gelucht en ben uiteindelijk ook met Dag gaan praten. Die adviseerde me dinsdag lekker thuis te blijven, te slapen en alles te laten bezinken. Het voelde wel als falen maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik was gewoon ontzettend emotioneel. Heb me door de afgelopen weken op het, toch wel Westerse, schip, werkend in de huishouding, verkeken op hoe ingrijpend het zou zijn. Dinsdag een flink veel geslapen en woensdag toch besloten mee te gaan naar de kliniek. We hebben die ochtend heel hard doorgewerkt en rond twee uur hadden we alle patiënten geholpen ’t Was een fijne dag! Ik kwam een stuk vrolijker terug op het schip. Donderdag en vrijdag mocht niemand het schip af en ook de dayvolunteers mochten niet komen werken.

Donderdags waren er verkiezingen in het land en ’t zou niet veilig zijn de straat op te gaan. Gisteren was er de mogelijkheid om naar het Mercure hotel, zo’n tien minuten hier vandaan, te gaan om daar een dagje aan het zwembad door te brengen maar toch werd er besloten vandaag iedereen maar weer binnen te houden omdat het onrustig was in de stad en er rellen zijn. Vanmorgen ben ik dus alweer niet naar de lokale kerk geweest waar ik me wel voor had ingeschreven.

Gisteren waren Johan en Claire (een Engelse) jarig en hadden een heel aantal mensen hun best gedaan op verschillende soorten taarten. Er was een feestje op deck 8. Gezellige drukte. Ik had overal wat minder zin in. Miste alles thuis. Een eigen kamer, even lekker naar buiten lopen, m’n vrienden en familie, de kou ( Ik zou zo graag even verlangen naar m’n kruik! ). En alles op het schip irriteerde me: Het een constant vrolijke glimlach op je gezicht moeten hebben, het opgesloten zijn, het niet even naar buiten kunnen voor ‘frisse lucht’, de ontzettende chaos in m’ n cabin. Na flink veel slaap voel ik me nu prima, heb een relaxte dag gehad in midshipslounge en vanavond hadden we een hilarische dienst.

Even een kort berichtje voor nu. Ik ga naar de Dutch evening op deck 7. Weer lekker zingen!
Op naar een betere week!


Heel veel liefs

(p.s. Omdat ik constant in gevecht ben met het plaatsen van foto's maar het niet op een snelle manier wil lukken, heb ik (te kleine) foto's op mijn Hyves geplaatst. otje-s.hyves.nl.)