Na regen..

Lieve lezers,
Weer bericht vanuit Togo.
Bedankt voor alle leuke reactie op mijn blog over Justin! Zie er naar uit hem voor te mogen stellen.

Ik lig weer aan het zwembad bij het Mercure hotel ‘Sarakawa’.
Ik heb twee pittige weken achter me liggen en kan nu wel zeggen dat het beter me gaat. Ik heb alleen in die tijd geen puf gehad er over te vertellen. Dus dat doe ik nu, voel me nu namelijk een stuk beter!

Vorige week maandag (15 maart ’10) begon voor mij behoorlijk lastig. Onze eerste patient in de stoel, een jonge man, had een grote zwelling in zijn hals, deze zwelling was al verplaatst want hij zat eerst ten hoogte van z’n verstandskies. Dag besloot een incisie te doen en na veel grof geweld hebben we heel veel pus af laten vloeien. Het was een rot gezicht, maar de zwelling slonk zichtbaar.. In zijn hals maakten we ook een sneetje en uiteindelijk hebben we een drain doorheen getrokken die dus vanuit zijn mondholte naar de hals naar buiten liep. Ik was een beetje ontdaan. Hadden we de man nog een paar weken hier mee laten lopen dan had de ontsteking zijn weg verder naar beneden gezocht en ter hoogte van zijn borst gezeten. Wat heel gevaarlijk had worden. Het idee dat we de leven van de man gered hadden gaf zo’n vreemd gevoel.

Na een hele drukke en indrukwekkende ochtend begonnen Dag en ik na de pauze met een operatie bij een jong meisje. Het meisje was al vaker geweest, hadden we voor het maken van een OPT (overzichtsfoto van het hele gebit) naar het schip gestuurd en bleek sinds drie weken een flinke fractuur in haar kaak te hebben. Wij zouden we met twee plaatjes de boel weer tegen elkaar aan plaatsen. Het was verschrikkelijk. Na een hele hoop anesthesie te hebben gegeven was het voor het meisje nog ontzettend pijnlijk omdat de boel behoorlijk ontstoken was. We klapten het tandvlees op, en twee delen kaak bewogen afzonderlijk van elkaar. We zetten alles weer tegen elkaar aan met twee metalen plaatjes die in de kaak geschroefd werden. Het meisje bleef maar huilen en schreeuwen van de pijn. Toen ik vroeg of ze een ongeluk had gehad kreeg ik een antwoord waar ik misselijk van werd. De vader van het 16-jarige meisje had een steen naar het hoofd van dochter gegooid. Ik was zo ontzettend boos, ‘k liep me echt op te vreten, hij had zijn dochter eens pijn moeten zien lijden!
Het waren 90 hele lange minuten. Het meisje het een grote wond onder haar kin zitten. Dit moest eerst flink schoongemaakt worden en Dag probeerde zo netjes mogelijk de wond weer te hechten. Ook het tandvlees legden we weer netjes op z’n plek. ’t Was hartverscheurend het meisje zo te zien.. Toen we haar rechtop in de stoel zette bleef ze huilen en kneep zij haar vuisten samen omdat ze verging van de pijn..
Na de behandeling hebben we keihard doorgewerkt omdat er nog dertig patienten op ons zaten te wachten. Na een hele lange, slopende dag was ik op. Uitgeput. Ik heb even flink zitten huilen. ’t Zien van deze patiënten deed me zoveel meer dan ik ooit verwachtte.
De rest van de week was eigenlijk ook al bepaald. Ik ging elke dag met heel veel tegenzin naar de clinic en wat was ik blij als ik aan het einde van de dag het schip weer in de haven zag liggen.. En toen begon het weekend; hebben we afscheid genomen van Dag en Laura ( zoals ik in mijn vorige verslag vertelde) en de Zwolse tandartsassistente Maartje opgevangen. Zij zal voor de komende tweeënhalve maand bij mij in het team werken.
De zondag hebben we met een groepje op Cristal Plage doorgebracht. Een prachtig strand met achter ons een mooi uitzicht op het schip dat in de haven lag. We hebben heerlijk gezwommen in de zee en gingen daarna even het zout er af spoelen in het zwembad wat bij een strandtentje hoorde.

En toen kwam er weer een nieuwe werkweek aan... Waar ik gigantisch tegenop zag. Ik merk dat ik sinds een paar weken echt niet lekker in m’n vel zit. Op het moment dat je op een schip woont waar er constant mensen om je heen zijn kom je jezelf wel keihard tegen. Je wordt constant met jezelf geconfronteerd. En de vraag: Waarom ben ik hier!? Waarom kan ik het niet meer!? Voel ik me even doodongelukkig, ontzettend rusteloos en gesloopt!? Wat moeten mijn collega’s wel niet denken. Zij maken allemaal hetzelfde mee en kunnen het aan en ik niet.... Zij gaan maar door! Daarnaast kwam ik hier ook om voor mezelf te gaan bedenken of ik straks aan een opleiding ga beginnen of dat ik misschien aan het werk ga!? Waar ga ik heen, wat wil ik doen!? Totaal GEEN IDEE! Tot nu toe heb ik daar niet aan gedacht, en op het moment dat ik er aan dacht heb ik het voor me uitgeschoven omdat ik er alleen maar nog onrustiger van werd. Ik was dan wel niet écht ziek maar voelde me wel zo.. Ik heb woensdag, donderdag en vrijdag op het schip doorgebracht. Heb alleen maar heel veel gejankt, heel veel geslapen, gewenst dat ik thuis was en met de mensen die het dichtst om me heen staan veel goede gesprekken gehad.

Vrijdag is er wat veranderd. Ik had ondertussen al met zo ontzettend veel mensen gepraat en gebeden. Ondertussen hadden een aantal mensen me ook al geadviseerd: “Ga kijken of er nog andere baantjes voor je zijn. Drie maanden langer je zo onrustig voelen heeft geen zin. Je moet in de tijd dat je hier bent ook kunnen genieten van ’t gene wat je doet!” Ik had er zelf geen goed gevoel bij, maar ben toch met Brenda gaan praten, zij gaat over alle banen op het schip. Toen bleek dat ze niks voor me had, dat ze me op geen enkele andere plek nodig hadden, ( Wat normaal gesproken nooit voor komt ) was ik ergens opgelucht. Pff. Gelukkig... Dat moet dan zo zijn.. Ik kwam hier twee maanden geleden naar toe als tandartsassistente en het idee dat ik niet in het dental team kon blijven, dat ik mensen niet op zo’n directe manier meer zou kunnen helpen, vond ik ook niet prettig. Het zou als falen gevoeld hebben. Maar goed: Ik kon, bleek nu, dus niet anders dan me er over heen zetten en gaan voor het werk dat ik deed.
Ondertussen waren er twee jongens van de EO aangekomen die voor het programma ‘Door de wereld’ opnames wilden maken. Zij hebben twee dagen lang Maaike en Kirsten, twee Nederlandse verpleegkundigen, gevolgd. In het programma willen ze laten zien hoe God door de wereld werkt. (Ik probeer jullie te laten weten wanneer het uitgezonden wordt. ) Ik heb met beide jongens hele goede gesprekken gehad en ook met Leah, degene die de sterilisatie op de kliniek verzorgd, heeft me hele bijzondere dingen verteld. Opeens was alles wat ik de afgelopen drie dagen zo ontzettend grauw zag, een stuk helderder.

Ik weet dat God me hier wil hebben, en blijkbaar ook in het Dental Team, maar ik zal ’t werk dan ook wel samen moeten gaan doen, anders worden het drie hele zware maanden. Ik zal meer vertrouwen moeten hebben, niet zelf alles in de hand willen hebben. En dat valt me niet mee..

De maanden dat ik hier nog ben wil ik wél genieten, leren, Afrika zien, confrontaties aangaan, God beter leren kennen, maar ook mezelf. Ook al heb ik me de laatste weken even flink beroerd gevoeld, ik zie nu wel dat het nodig is geweest om me dingen in te laten zien. Ik kan dit niet alleen...

Willen jullie thuis aan me blijven denken..

Love, Marianne





M’n telefoonnummer van m’n cabin is: 1-954-5386110 Je zult even moeten wachten en dan ’t kamernr in moeten toetsen: 4418

Mijn postadres:
Mercy Ships Holland
Strevelsweg 700/317
tav.Marianne Schep
3083 AS Rotterdam
(Mee in container aub)

Wanneer het om een kaart gaat hoeft er geen (AUB in container) vermeld te worden. Voordat de container hier is ben je al gauw een paar weken verder.

Wanneer jullie vragen hebben. Stel ze alsjeblieft. Of ’t gaat over het leven aan boord, of het nou gaat om het ziekenhuis, over Togo. Wat dan ook! Stel ze! Bedankt!


Keep and protect me, O God, for in You I have found refuge, and in You do I put my trust and hide myself. Psalm 16:1