Kort verslag

Hey there,
Even een berichtje over ’t afgelopen weekend en vandaag! Die lange verhalen van mij zijn misschien iets wat overdreven.

Toen na een hilarisch uurtje ‘Doelbewust leven’ met Marianne, ( We zijn al bij dag 6. ’t Is schandalig. We falen! ) hebben we heel stiekem met z’n allen het shirt voor Bethany zitten bekliederen. Nog een laatste keer hebben we met z’n tienen gegeten. We hebben staand in de diningroom keihard het lied ‘Hello, Farewell, Auf Wiedersehen, Goodbye’ van de Sound of Music voor haar lopen zingen. Ontzettend fout!
Daarna hebben we haar op het dock met een grote groep uit staan zwaaien. Ik kende Bethany nog niet zo lang als de rest, maar ook ik vond ’t niet leuk dat ze ging. Bij ’t idee dat ik over vier maanden ook afscheid moet gaan nemen werd ik misselijk. Nog even niet doen dus..
Hoe vervelend het ook was. Er zou binnen een uur een nieuwe kamergenoot op de stoep staan en hoewel onze kamer veel weg had van een zwijnenstal moesten we nodig een grote schoonmaakbeurt houden! Ik ben gelijk maar verhuisd naar een ander stapelbed waar ik m’n eigen gedeelte bureautje en iets meer privacy heb door ’t gordijn dat gesloten kan worden.
Na de schoonmaak moest ik me naar de diningroom haasten want de auto’s met de nieuwe crew zou aankomen. Inclusief Johan. We hebben met een grote groep hem verwelkomt! Met allerlei soorten taart hebben we én zijn thuiskomt én Maren’s verjaardag gevierd. ’t Was onwijs gezellig... Tussendoor ben ik, toch een beetje nieuwsgierig, even naar m’n cabin gelopen om te kijken wie m’n nieuwe cabinmate zou zijn. Stephanie, een lieve meid uit de States, die voor drie maanden aan het werk zal gaan in de galley.

Zondags had ik het plan naar een lokale kerk te gaan maar ik besloot lekker met Marianne, Barbara en Roger (Een Amerikaans stel dat hier voor twee jaar aan boord zal leven) en Lisa (Ook een Amerikaanse) naar Palm Beach Hotel te gegaan. Een hotel aan de Beach Road. Chique voor hier, met een heerlijk zwembad op het dakterras, uitzicht voor zee en een briesje!! Hoe goed is dat!?
Van tien uur tot een uur of vier hebben we op een stretcher doorgebracht. Zonnebril op, iPodje in, genietend van een glas verse ananassap.
Tja.. Rough life as a missionary.. ;-)

Toen een ik terug kwam op ’t schip een koude douche gepakt en enthousiast naar de diningroom gerend omdat we eindelijk weer eens gewoon pasta aten, in plaats van de rare maaltijden van de afgelopen week. Ik, en de rest van de mensen op me heen, hebben de hele week op tosti geleefd..

Vandaag begon het dan echt.. Om kwart voor acht verzamelden we en vertrokken naar de kliniek. Een grote groep was ons al voorgegaan. Security, vertalers en de Discovery Channel crew stonden ons op te wachten.. Samen met 150 patienten. Aan de kant van de straat stonden twee lange rijen, van vrouwen en mannen te wachten op hulp. Waarschijnlijk stonden ze daar al wel een tijdje. ’t Was gek om daar met de auto aan te komen en allemaal vragende gezichten op je te hebben gericht. We besloten met ’t team nog even naar de onze lunchruimte te gaan om samen te bidden en te bespreken hoe we het aan gingen pakken. Hoe langer de menigte stond te wachten, hoe luidruchtiger ze werden en dus besloten we aan de slag te gaan. Sieh en Marijke begonnen aan de ene rij patienten en Dag en Gini keken naar de andere groep patienten. Vandaag zouden er nog geen behandelingen uitgevoerd worden en dus gingen ze eerst de rij af om te kijken of er mensen waren met grote zwellingen in het gezicht. Deze patienten kregen gelijk een afsprakenkaartje voor morgen. Zij konden naar huis en zullen morgen terug komen naar de kliniek voor een behandeling. Er waren 100 afsprakenkaartjes die uitgedeeld konden worden. Mensen kregen afhankelijk van de ernst van hun situatie een afsprakenkaartje voor dinsdag of woensdag. Ik kon maar weinig doen, voelde me een beetje nutteloos toe staan kijken omdat er gewoonweg niks te doen was. Op een gegeven moment ben ik langs de rij vrouwen gaan staan, alleen geglimlacht naar de vrouwen die dan na even twijfelen naar me teruglachten af en toe een hand op een schouder gelegd of een aai of de bol van hun kindje aan de hand of op de rug. ’t Was wel indrukwekkend..
Op een gegeven moment waren de afsprakenkaartjes voor dinsdag en woensdag op en moesten we vijftig mensen teleurstellen. Of tenminste.. Wegsturen met de boodschap dat ze donderdag terug mogen komen. ’t Was vervelend dat mee te moeten delen maar ’t was nog vervelender dat sommige vrouwen een rot op reageerden omdat ze van ver kwamen, écht pijn hadden of welke reden dan ook.. Iedereen had pijn, iedereen moest geholpen worden. Wij besloten ons als dental team terug te trekken en lieten de translators het verhaal doen.. Na een half uurtje was het weer stil op de straat waar het kort daar voor nog chaos was.
We kwamen even bij, en besloten toen terug te gaan naar het schip waar we van half elf tot één uur even tijd voor ons zelf hadden. Heerlijk om het schip in de haven te zien liggen en denken: Aaah even thuis! Ik heb de jongens opgezocht en na de lunch zijn we met een groep van tien dayvolunteers terug naar de kliniek gegaan. Deze groep mensen zullen de komende maanden ons team helpen. Elke werkdag zullen zij ons helpen met vertalen bij behandelingen, vertalen bij de receptie en helpen bij sterilisatie. We hebben een tijd in een grote kring gezeten, onszelf voorgesteld en kregen uitleg over wat er van ons verwacht wordt. Daarna hebben we de dayworkers de hele kliniek laten zien en aan het einde van de dag vertrokken we weer richting schip. We hebben het geluk dat ons team dayworkers lekker jong is en dus redelijk goed Engels spreekt. Ik ben benieuwd naar morgen! Jullie horen van me!

Liefs vanuit Lomé!



M’n telefoonnummer van m’n cabin is: 1-954-5386110 Je zult even moeten wachten en dan ’t kamernr in moeten toetsen: 4418

Mijn postadres

Mercy Ships Holland
Strevelsweg 700/317
tav.Marianne Schep
3083 AS Rotterdam
(Mee in container aub)