Queensday in Ghana!

Daaag lieve allemaal,

Op dit moment zit ik in de diningroom met een enorme stapel kaarten voor me! ALLEMAAL voor m’n verjaardag.. Hoe blij kun je zijn met post!? Justin komt zo uit de galley voor het avondeten en ik heb mezelf verplicht te wachten met open maken tot hij klaar is. Des te groter is het plezier er van! Jeeeej! Ondertussen heb heb ik er al stiekem drie geopend. Ik? Rustig afwachten? Écht niet!
Ontzettend bedankt voor de vele leuke reacties en mailtjes!
Ik begreep dat er op Sland ook een mooi verjaardagsfeestje gevierd is!?

Toen we met het dental team op donderdagmiddag om vier uur nog niet klaar waren werden Maartje en ik wel erg ongeduldig! We moesten nog spullen pakken! Toen Gini ons uiteindelijk met de eerste auto terug naar ’t schip liet gaan omdat ze waarschijnlijk gek werd van ons zenuwachtige gedoe namen we een douche en pakten onze backpacktassen. Ik belde nog even naar Marianne’s cabin om te checken of zij ook klaar was voor de reis. Al gauw hoorde ik dat haar stem wat zwakjes klonk. Zo’n tien minuten later zat ik op de rand van het bed van een zieke Marianne. Er gaat wat rond op ’t schip en dat had nu ook haar getroffen, net voor het weekend waar ze zich zo op verheugd had. We baalden er echt heel erg van, maar een stukje naar de diningroom lopen was al te ver dus het ging écht niet. Na haar beloofd te hebben dat we haar ’t volgende weekend meenemen en een hele dikke zoen moest ik toch echt opschieten om de laatste dingen te regelen.
We stapten na veel officieel gedoe bij de receptie eindelijk bij Jesse in de auto, Justin’s collega die ons naar de grens wilde brengen. Ernest, de 31 jarige Ghanees (ook een collega van Justin) was enthousiast zijn eigen land aan ons te mogen zien. Maartje, Bob, Justin en ik waren ergens wat zenuwachtig. Op naar Ghana!
Na een half uur durende rit kwamen we in het donker bij de grens aan. Het was een choas van mensen. ’t Beangstigde me een beetje. We hielden onze spullen dicht tegen ons aan en liepen door donkere gangen waar politie mannen ons boos aan stonden te kijken. Na een aantal keer ons visum voor Ghana, paspoort en vaccinatieboekje te hebben laten zien moesten we nog wat papierwerk invullen. Ik durfde amper om een pen te vragen omdat de vriendelijkheid van de gezichten afstraalden. Phoe.. Een dikke Toyota Land Cruiser stond ons op te wachten. Een rijke man had voor ons nog plek om mee te reizen naar Accra, de hoofdstad van Ghana. Daar zaten we dan in een dikke auto voorzien van lederen bekleding en airconditioning. In Ghana wordt Engels gesproken wat wel heel fijn was. Eindelijk kon je je verstaanbaar maken. Wat waren Justin, Bob en Ernest blij dat ze met de mannen in de auto over voetbal konden discussiëren. Wij, vrouwen, iets minder..
Tijdens de drie uur durende reis bleek al gauw dat Ghana toch al meer ontwikkeld is Togo, alleen al door de mooiere billboards en aan de nette geasfalteerde wegen. Toen we dichter bij Accra kwamen reden we zelfs een tijdje over een snelweg! Je wordt dan wel aan beide kanten ingehaald maar goed die manier van rijden in Afrika waren we nu wel gewend.
Bij een grote parkeerplaats stapten we in een vergelijkbare chique auto die ons naar Cape Coast zou brengen. Om twaalf uur werd er ‘Happy Birthday’ voor me gezongen! Das toch eens wat anders dan met gevulde Slandsehoeve. Maar zeker niet minder! Een uur later kwamen we dan eindelijk aan bij ons hotel: Hans Cottage Botel. We zochten onze hotelkamers op en hebben in het restaurant nog even wat zitten drinken. Om twee uur besloten we toch maar eens naar bed te gaan. We waren allemaal na de zes uur durende reis wel erg moe! De volgende ochtend werd ik door Justin verrast met cadeautjes. Een Oreo-ontbijt, een waanzinnig lekker luchtje en een fotoshoot met z’n tweeen door mijn cabingenootje die fotografe is! Echt ontzettend lief! Hij had zich flink uitgesloofd!
We ontbaten gezellig met z’n vijven met toast en verse jus. Daarna vertrokken we met een taxi richting onze eerste activiteit. De Canopywalk in het Kakum National Park. Na een mooie wandeling betraden we de ontzettende wankele, smalle, met touw en kabels in elkaar gezette bruggen boven de boomtoppen. Wat was dat gaaf zeg! We hingen zo’n dertig meter boven de jungle. Na deze prachtige tocht bracht dezelfde taxi ons naar het centrum van Cape Coast om the Slavery Castle te bezoeken. De plek van de slavenhandel. We hebben in het bijbehorende museum rondgekeken en daarna kregen we rondleiding over het hele terrein. De gids vertelde ontzettend boeiend en liet ons de kelders zien waar 200 slaven op een paar vierkante meter opgesloten zaten. Weken lang. Het enige beetje licht dat ze hadden kwam van het gat uit de muur. Mensen lagen tussen de uitwerpselen van anderen en af en toe kregen ze een beetje water. Toen we in die kelders stonden werd ik echt wel even misselijk. Schepen voeren vanuit Cape Coast gevuld met zeshonderd slaven naar Europa. Ook Nederland heeft een tijdje geheerst over het kasteel, je gaat je bijna schamen als je daar uit nieuwsgierigheid het kasteel bezoekt.
Na deze indrukwekkende middag besloten wat te gaan eten bij een tentje aan de kust. We hadden een waanzinnig uitzicht met de rotsen onder ons en de gigantische golven die er tegen aan sloegen. Na even gerelaxt te hebben en onze buikjes te hebben gevuld met Afrikaans eten bewonderden we een ontzettende goede dansgroep die daar keihard hun best stonden te doen. We zetten onze voeten nog even in de oceaan en werden door een taxi terug gebracht naar het hotel waar we de krokodillen hebben bewonderd. Om het restaurant ligt een meertje en daar zwemmen zo’n 40 van die engerds in. Daarna hebben we onze zwemspullen aantrokken voor een duik in het bijbehorende zwembad. Later bleek dat Ernest helemaal niet kon zwemmen en dus hebben Jus en ik de 31 jarige jongen zwemles gegeven. Wij kunnen ons dat niet voorstellen maar Ernest raakte compleet in paniek toen hij in water van 1,5 meter stond.
Ik belde nog even m’n ouders om me te laten feliciteren. Toch een beetje gek. Queensday in Ghana! Na nog wat gedronken te hebben zochten we onze hotelkamers op.

Zaterdagochtende startte we met ontbijt en maakten we plannen voor de rest van de dag. Na een hele discussie aan de receptie over de prijs hebben we uiteindelijk maar toegegeven en zijn we wat geïrriteerd in de taxi gestapt die ons naar een grote parkeerplaats met busjes bracht. Daar stapten we in een waanzinnige dikke bak met meerdere Ghanesen richting Accra. De drie uur durende reis terug was wel ontzettend leuk en mooooi!
In Accra stapten we weer met z’n viertjes op de achterbank van een veel te kleine taxi. (Helaas hadden we niet die dunne billetjes als die van de kinderen van fam. Schep zo’n 15 jaar geleden.. Met z’n vieren op de achterbank naar Spanje/Oostenrijk/Zwiterland in de Mondeo)
In Tema, de geboorteplaats van Ernest zochten we ons, voor Afrikaanse begrippen, chique hotel op en na ons even opgefrist te hebben pakten we een taxi naar de basis van Youth With A Mission (Jeugd met een Opdracht) waar de Beninse ex-collega van Justin op het moment Desiple Training School doet. Justin zag er naar uit z’n collega weer te zien, maar toen we daar aankwamen bleek dat Luc net die morgen met een groep was vertrokken voor een OutReach in het noorden van Ghana. Dat was even balen. We zijn het Ernest’s favoriete eettentje gegaan om daar een inderdaad super maaltijd met onze handen naar binnen te werken. Dat viel niet mee! Opnieuw kropen we in een veel kleine taxi richting Accra. Er was file en de taxichaffeur vond het een goed idee om wat af te snijden door over het strand te rijden. Prima!! Dat moet je in Nederland eens proberen. Gelukkig duurde de normale gesproken 30 minuten durende reis uiteindelijk maar een uurtje. Arme Bob en Justin, die hadden geen benen meer over. We stapten uit voor een gigantisch modern gebouw. In de shopping mall keken we onze ogen uit!!! Een iShop, een chique boekenzaak, mooie dure kledingwinkels: Dit klopte niet in Afrika! Na even rondgestruind te hebben gingen we naar de eerste verdieping waar een mooie cinema zat. We namen plaats in de mooie bioscoopzaal voor de film Baunty Hunter. De goedkope Ghanese reclames voor de film startte waren hilarisch.. Verder vergaten we even dat we in Afrika zaten.
Terug bij het hotel wilden Ernest, Justin, Bob en Maartje nog gaan stappen. Ernest wilde graag de discotheek laten zien waar hij altijd naar toe ging. Ik was ondertussen gesloopt van een paar intensieve dagen en besloot in het hotel achter te blijven. Rond een uur of half vier hoorde ik ze weer thuis komen..

De volgende ochtend nam Ernest ons mee naar een plek voor een lekker ontbijtje. We vertrokken met een oud busje volgeladen met Afrikanen richting de Beads factory. De plek voor toeristen. Een fabriek waar kralen worden gemaakt van glasafval en waar dan vervolgens hele mooie kettingen van gemaakt worden. Op alle markten in West Afrika worden kettingen van deze fabriek verkocht. De eigenaar vertelde ons hoe de kralen gemaakt werden. De man schijnt ondertussen multimiljonair te zijn. Dat kan ook niet anders als iedereen die er een bezoekje brengt net zoveel koopt als wij.
We pakten een zelfde busje met z’n dertien man terug naar de stad. Deze busjes vol Afrikanen zie je overal. Er hangt iemand uit het raam die de plaats van bestemming zo’n vijftig keer naar buiten schreeuwt en overal worden dus mensen opgepikt of afgezet. Een hele ervaring! Op onze weg terug zagen we opeens bavianen lang de kant van de weg zitten. Zo grappig! Een andere bus bracht ons weer naar de grote craft market van Accra. Heerlijk! Er werd weer enorm aan je getrokken maar ik vond het prettiger om op deze markt rond te lopen dan op die van Lomé. Justin en ik hebben weer een mooi pronkstuk meegenomen en toen moesten we ons gaan haasten. In de regen hebben we een chauffeur met een grote Hyundai bus gevonden die ons naar de grens van Togo kon brengen. Terug bij het hotel pakten we onze spullen bij elkaar en onderweg stopten we nog even bij een tankstation voor onze avondmaaltijd. De chauffeur reed niet zo hard als onze chauffeur van de heenreis en dus werd het nog spannend. Om tien uur moet je de grens over zijn. Zo niet, dan werd het nog een nachtje in een hotel in Ghana. Dat konden we ons niet veroorloven, iedereen moest de volgende dag werken. We hadden nog tien minuten om een formulier in te vullen de grens over te steken. Door de angstaanjagende gezichten van de douane werden we steeds op de klok gewezen. Gelukkig stoken we zo’n twee minuten voor tijd de grens over waar we in een taxi stapten. Terug naar het schip. Om half 11 stapten we de gangway weer op: Thuis!!

Wat was het gaaf: Ghana! Iets welvarender, meer ontwikkeld, Engels sprekend, er wordt niet opgekeken als er een blanke rondloopt. En moooi!

Op het schip bleek Koninginnedag ook echt een feestje te zijn geweest. De dutchies hadden flink hun best gedaan op de versiering.. Alles oranje en Beatrix hing overal op! Een groot deel van de crew had zich netjes aan de kledingcode gehouden en de spelletjes als koekhappen, blikgooien, Landrover-trekken en spijkerpoepen waren heel goed gevallen! Volgende keer vier ik het op ‘t schip!;-)

Een dikke kus

ps. M'n foto's zet ik er morgen bij! Kom nog even kijken!