Ca va bien!

Weer een berichtje vanuit Lomé,

Ik zit op dit moment aan het zwembad van het Mercure Hotel ‘Sarakawa’. Paradijs. Een kwartiertje lopen vanuit de haven. Een prachtig zwembad, groot groen grasveld met mooie palmbomen en heerlijke ligstoelen. Als ik even boven m’ n laptop uit kijk zie ik de zee. Heerlijk...

Zoals je begrijpt: Ik geniet weer.. Ontzettend bedankt voor alle lieve bezorgde reacties en mailtjes. Het is zo fijn dat iedereen zo meeleeft!
Ook iedereen die me kaartjes heeft gestuurd, deze week zijn ze aangekomen. Ook de verlate Valentijnskaarten! Heerlijk! Bedankt!
Deze week ging het een heel stuk beter. Het was een ontzettende drukke week en weer was alles behoorlijk heftig. Ik kon het alleen beter hendelen!

Maandag was het nog even de vraag of we het schip wel mochten verlaten vanwege de verkiezingen. Het was nog te onrustig in de stad en aangezien er vijf jaar geleden rellen zijn geweest waarbij het flink uit de hand is gelopen, wilden ze er zeker van dat het veilig genoeg was voor de crew om het schip af te gaan. Toen we om half acht ’s morgens groen licht kregen van de security, stapten we weer in onze twee Landrovers. We begonnen met een waanzinnig leuke worship-devotion. Het was echt een feestje met onze Afrikaanse dagwerkers. Ook de mensen die beneden op straat in rijen stonden dansten en klapten mee. Een nieuwe screening en we begonnen vol goede moed aan een derde week werken. Tandarts Ruth had ons het weekend verlaten en tandarts Audrey, ook een Britse, kwam ons team voor twee weken versterken.
Ik heb weer de meest bizarre zwellingen gezien, een vrouw die zo verzwakt was door HIV met flink ontstoken tandvlees die we alleen maar konden helpen met een hygiëne afspraak en een kuur antibiotica, doorverwijzen naar een lokaal ziekenhuis en het beste voor haar hopen. Een man die kruipend over de grond ging met beentjes zo dun als mijn polsen, ongelukkige gezichten, maar ook vrolijke gezichtjes, Togolesen met oranje Rabobank-shirts, kinderen dolgelukkig met een ballon, mensen die je ontzettend dankbaar zijn.. Dat maakt dan weer zoveel goed en daar wordt je ook vrolijk van!

Ik heb deze week mijn eerste extractie gedaan!! Het was dan wel een ontzettend losstaande voortand vanwege parodontitis (tandvleesprobleem), piece of cake, maar goed: Ik heb het dan toch een keer een tand getrokken!
Op woensdag en vrijdag was Dag niet in de kliniek. (Woensdag blijven hij en Sandra op het schip om halfjaarlijkse controles te doen bij de crew.) En heb ik twee dagen bij Marijke geassisteerd. Wat ontzettend leuk was! Ik herkende de manier van werken. (Pauline, waar ik in tandartsenpraktijk Bernisse mee werkte studeerde tegelijk met Marijke af.)
Marijke en ik gingen heel wat keren de fout in. Doordat we nu drie talen konden praten, begonnen we af en toe in het Nederlands tegen de vertaler en spraken Engels tegen elkaar. Je weet af en toe gewoon niet meer wat je spreekt!:)

Ik begin te genieten van het werk. Op het moment dat Dag en Emmanuel met een behandeling bezig zijn haal ik een nieuwe patiënt op, zorg dat de patiënt in de stoel zit en begin in het Frans, vraag dan of hij of zij Engels spreekt. Als er dan geantwoord wordt met: “Small small.” ga ik over in gebarentaal. Haha.. Ik ben blij dat er niemand op m’ n vingers staat te kijken! Ik werp een blik in de mond, kijk wat er gedaan moet worden, negen van de tien keer wordt het een extractie of moet er een wortelrestje verwijderd worden, vraag waar de patiënt op dat moment het meest last van heeft, schrijf alles op en leg alles klaar. Als wat ik dan geconstateerd heb ook klopt na goedkeuring van Dag/Marijke geven zij anesthesie en ondertussen probeer ik bij de patiënt op de andere stoel er weer achter te komen wat de klachten zijn. Het is leuk om op deze manier te werken.

Vrijdag was even vervelende dag. Toen ik ’s ochtends bij de receptie aankwam lopen kreeg ik te horen dat de 31 jarige broer van Sieh overleden is. Het gezin van Sieh woont in Liberia en toen ik mijn collega aan het einde van de dag zag was dat hartverscheurend. Het stomme is ook dat zijn broer overleden is aan een ziekte dat in Nederland prima behandeld had kunnen worden. Gelukkig is er de mogelijkheid dat Sieh van de week naar zijn familie kan. Gisteren heb ik hem weer even gesproken en ’t voelt zo machteloos. Je kan niks voor hem betekenen.. ’t Enige wat wij kunnen doen is voor hem en zijn gezin bidden..
Woensdag zijn we met een groep naar een Seaman’s Mission geweest, waar we met een groepje gezellig zijn wezen eten en hebben we zitten brainstormen over twee weekenden weg. We willen een weekend naar Benin, en een weekend naar Ghana. Nu ik in Afrika zit wil ik wat zien ook! Daar horen jullie nog meer over..

Volgende week zullen Laura en Dag vertrekken. We gaan straks even creatief zitten zijn om toch wat leuks te organiseren voor hun vertrek.. Het is echt niet leuk afscheid van hen te moeten nemen..

Deze week krijgen jullie een kort bericht met een nieuwtje. Nou ja.. Nieuwtje!?

Voor vandaag even genoeg! Een fijne zondag allemaal!
Liefs