Benin

Lieve lezers..
Het is al weer bijna twee weken geleden dat ik voor het laatst geschreven heb. Ik had jullie vorige week graag willen vertellen over ons weekend in Benin maar ben vanaf woensdag flink ziek geweest en tot gisteren toe voelde ik me te beroerd om ook maar iets te doen..

Hier dus een wat vertraagd verhaal..

Vrijdag 14 mei zouden we nog één dagje in de gevangenis behandelen. Er schenen nog 200 patienten met pijn op ons te wachten maar we zouden zien hoever we zouden komen die dag. De ochtend liep lekker en Gini had aangegeven dat er een Togolese filmploeg zou komen. Rond een uur of elf liepen er zo’n vijf man de te kleine behandelruimte binnen en filmden daar een tijdje. Ook kwam Minister van Gezondheid met een hele lading belangrijke mensen er achter aan de kamer binnen. Het was allemaal wat onverwacht en heel onwennig. Gini vertelde wat we ongeveer deden als de organisatie Mercy Ships. De mensen knikten vriendelijk naar ons, wij knikten vriendelijk terug en gingen verder met behandelen. Het was alleen wel een zooitje ongeregeld. Met het behandelen ging het vrij vlot... Tot dat opeens Gini kwam vertellen dat we geen patiënten hadden. Bewakers vertelden ons dat de gevangenen opeens heel bang waren, wat vreemd want nog van géén van onze patienten van die dag en de dag ervoor hadden ons het idee gegeven dat ze bang waren. Wel waren er die ochtend een aantal mensen terug gekomen met napijn wat redelijk normaal is na een extractie. We lasten om elf uur een pauze in en een Pierre, een Franse crewmember ging praten met een aantal Chiefs. Ze hebben de gevangen verteld dat napijn normaal is en dat dit hun enige kans is om geholpen te worden.. Zes patienten gaven aan toch te willen komen en die hebben we dan ook nog geholpen. Het klonk allemaal zo ongeloofwaardig! Was het nou echt zo dat het gerucht door de gevangenis rond was gegaan dat wij zulk slecht werk deden en dat de pijn naderhand groter is dan daarvoor.. Zouden er van de 200 man met pijn écht maar zes gezegd hebben: “Ok.. Zo erg zal het niet, wij gaan wel.” Je zou toch zeggen: Als er één schaap over de dam is....
Wij hadden meer het idee dat er voor hen geen mogelijkheid meer was om naar ons toe te komen. Dat er op een gegeven moment gezegd is: Jullie mogen niet meer.. Of Chiefs daar iets in te zeggen hebben... ? Of misschien vonden ze de cameraploegen wel heel vervelend en wilden ze anoniem blijven.. We zouden er nooit achterkomen en dus ruimden we om twaalf uur gefrustreerd onze spullen bij elkaar.. Binnen een half uur lagen onze behandelstoelen en tafels weer op de landrovers en stonden ze vol met de kisten vol materiaal. Binnen no-time hadden we ook alles weer opgezet in de onze eigen kliniek. Hoewel niemand ook meer puf had om te werken waren we wel een beetje verward.. Deze dag eindigde wel heel vreemd en het vervelende was dat er waarschijnlijk(!!) nog zoveel mensen in die gevangenis zaten die eigenlijk nog wel hulp hadden willen hebben en het niet konden krijgen.

Maartje en ik zochten onze mannen op en hadden de hele middag nog voor ons om tassen te pakken voor het weekend.. Met Geraldo, een dayworker uit Cotonou die samen met Bob in de diningroom werkt, hebben we het weekend besproken en vertrokken we die avond om zeven uur naar de grote rotonde in de stad. Daar hebben we een lange tijd in het donker staan wachten op zijn oom, een taxichaffeur. Hij zou ons naar Cotonou, de hoofstad van Benin, brengen. Terwijl Geraldo op zoek ging naar zijn oom, stonden wij een beetje wantrouwend om ons te heen te kijken. Jongeren stonden bij hun Zemijan’s te hangen en stonden naar deze vier blanken te staren. Vrachtwagens kwamen met grote lichten soms keihard op ons afrijden en af en toe liep iemand even net te dicht achter onze rug langs.. Al onze belangrijke spullen zaten in onze backpacktassen en we voelden ons dus alles behalve veilig. Gelukkig was dan eindelijk, een verrassende drie kwartier te laat, de taxi er. Na een uurtje kwamen we bij de grens van Benin waar we zes keer ons paspoort en ons vaccinatieboekje moesten laten zien. We vonden een slapende oom van Geraldo op de achterkant van de auto die op die manier onze backpacktassen in de achterbak veilig probeerde te stellen. Pfff.. We controleerden of alles er nog was vervolgende onze reis.. Maartje en Bob voorin op de bijrijders stoel en Geraldo, Jus en ik achterin. Ik heb die reis weer heel wat schietgebedjes gedaan en m’n hoofd weggestopt om maar niet te hoeven zien dat vrouwen vlak langs de weg liepen.. Gelukkig kwamen we drie uur later toch in Cotonou aan waar we op zoek gingen naar een hotel. Bij het derde hotel, Hotel Codiam, besloten te toch maar te blijven. Geraldo en Bonaventura, ook een dayworker uit Cotonou die een taxi achter ons aan had genomen om er zeker van te zijn dat deze Jovo’s wel veilig aan zouden komen, bedankten we voor het helpen. Zij gingen naar hun families en wij installeerden ons in het hotel. Na een korte nacht namen we de volgende ochtend een heel snel ontbijt en om negen uur stonden we klaar voor onze eerste activiteit die dag. Geraldo zou ons op komen halen maar na een uur nog géén Geraldo! Ondertussen hadden we met z’n vieren op de trap van het hotel verbaast zitten kijken hoe een hele familie al de hele ochtend bezig was met het zeulen van boxers, kratten drank, ballonnen en alles wat er verder nodig was voor een goed bruiloftfeest in de grote zaal van het hotel. Heel leuk om te zien om zo’n Afrikaanse bruiloft er een beetje uit ging zien.


Om tien uur waren we het wachten zat en aangezien Justin Cotonou een beetje kende, het schip lag vorig jaar in de haven van deze stad, pakten we een Zemijan richting Hotel de Luc. Een hotel vergelijkbaar met het Sarakawa hotel van Lomé. Chique voor Afrikaanse begrippen! Mercy Shippers hebben er de vorige out-reach veel tijd doorgebracht aan het zwembad.
Daar aangekomen hebben we een boot en kapitein gehuurd die ons naar Ganvie heeft gebracht. Dit is een gigantisch dorp wat op palen is gebouwd. Om alvast een idee te krijgen moet je denken aan Venetië in Afrika. De 18 km lange tocht waar waanzinnig mooi en we genoten volop van onze privetocht! We voeren langs de markt ‘Marche Dantokpa’, de grootste markt van West-Afrika en zagen kleine vissersbootjes langsvaren. Na een uurtje kwamen we aan bij het dorpje wat zo’n 25.000 bewoners telt. Het was allemaal heel primitief maar zo bijzonder! Bootje lagen in de rij bij een klein huisje waar ze ‘schoon’ drinkwater konden halen. Kinderen in hun eigen bootjes lieten je foto’s maken in ruil voor geld. Vrouwen zaten in bootjes volgeladen met groenten door het dorp. En mannen en jongetjes waren aan het vissen of zaten netten te maken. Het was een prachtgezicht! Voor mij reden om mijn camera constant in de aanslag te hebben en dat werd je niet in dank afgenomen. Vrouwen draaiden vaak hun hoofden weg of deden de handen voor hun gezicht. Het dorp wordt elke dag bezocht door vele toeristen waar het dorp zelf maar weinig aan zal verdienen. We stopten op drie plekken waar souvenirs te koop waren en waar we iets konden eten. Ik werd weer aan het kluiven gezet. Dat moet je mij echt niet proberen te laten doen. Ik ben opgevoed met nette stukjes kipfilet in het plastic en kan niet kluiven!! Gebrek in m’n opvoeding?? ‘k Ben flink uitgelachen door mijn lieve kok Justin en Bob en Maartje. Al gauw had ik er genoeg van en heb de kip voor de vliegen laten liggen..
We verlieten het dorp en hebben de rest van de middag bij Hotel du Lac door gebracht. We genoten van de heerlijke verse ananassappen, het even een beetje chique kunnen leven. Justin had die middag iemand herkend die hij vorig jaar elke keer bij het zwembad tegenkwam. Een Canadese Jehova-getuige die al 12 jaar in Cotonou woonde om daar de straten op te gaan en over zijn geloof te vertellen. Uitiendelijk hebben wij een heel leuk gesprek met hem gehad over de verschillen tussen het Christendom en zijn geloof. Het was ontzettend interessant want ik had nou niet precies begrepen hoe het zat. ‘s Avonds aten we op het terras van het hotel heerlijke pizza. Het was een super mooie avond! Toen Maartje en ik om een ijsje naar de bar liepen zagen we een stel Nederlanders zitten. Nederlanders in Cotonou? Die zaten daar niet voor hun vakantie! We raakten al gauw aan de praat en we schoven bij hen aan. Deze 3 mensen uit de buurt van Utrecht waren net terug van twee weken bikkelen in het noorden van Benin. Ze waren aan het werk als (Hoe toevallig! ) tandarts, tandtechnicus en lerares en hadden de afgelopen weken tandheelkundige hulp geboden aan scholen.We kregen nauwkeurig verslag van hun verrichte werkzaamheden en wij vertelde over de dingen die wij op het schip doen. We hadden een hele gezellige avond met z’n zevenen!We pakten de bekende brommertaxi’s terug naar ons hotel en sliepen tussen het harde gedonder en gebliksem door.

De volgende ochtend wilden Justin en Bob graag met (de ondertussen weer opgedoken) Geraldo mee naar zijn lokale kerk in Porto Novo. Maartje en ik besloten, na gezamelijk te hebben ontbeten, lekkr terug te kruipen en vertrokken rond lunchtijd weer richting Hotel de Luc. Daar zagen we de jongens ook weer en de rest van de dag brachten we daar door!
Aan het einde van de middag was het alweer tijd om de spullen te pakken. We hadden niet heel veel van de stad gezien. Eigelijk zo goed als niets, maar omdat we allemaal wel moe waren van de werkweek was dat ook niet zo’n ramp. Toch vond Justin het wel even leuk om nog even te laten zien waar het schip dan vorig jaar gelegen had! Dat was wel echt zo leuk! We hebben een tijdje op het dock gestaan, pakten toen onze spullen bij het hotel en verlieten de stad weer met een taxi.
Rond een uur of tien in de avond waren we weer terug op het schip en de volgende dag begon het werk in de kliniek alweer.

Maandag en dinsdag heb ik heerlijk gewerkt, maar woensdagochtend werd ik helemaal niet lekker wakker. Ik heb de hele dag geslapen. Uit bed stappen was geen optie want gelijk werd ik dan beroerd. Ik sliep de volgende dag ook weer een stuk door en er veranderde niks. Toen ik vrijdag uiteindelijk toch maar crew doctor ben geweest dacht hij aan een virus.. Ik kreeg antibiotica voorgeschreven. En mocht eigelijk alleen in m’n eigen cabin blijven. Op dit moment gaat er echt wat rond op het schip en ze willen je gewoon niet in de diningroom hebben wanneer je ziek bent. Ik heb vrijdag, zaterdag én zondag in dezelfde conditie in bed gelegen.. Alles wat ik deed maakte me zo verschrikkelijk moe! Gisteren voelde ik me eindelijk goed genoeg om iets te doen. Heb ik een rondje gemaakt over het schip, weer normaal gegeten en ben aan m’n blog begonnen. Er staat nog een afspraak bij de dokter op de agenda en we zien we wat er uit komt. Op dit moment ben ik in ieder geval nog te slap om naar buiten te gaan, en zeker om te gaan werken. Donderdag en vrijdag hoop ik wel te gaan. Zeker ook omdat dat de laatste twee dagen zijn met Maartje.

Even afwachten…
Ik laat gauw weer van me horen!
Groetjes vanuit een regenachtig Afrika!