Welcome to Togo!

Hallo daar in ’t koude Nederland!
Hier een berichtje vanuit een warm Afrika! Geloof me, die hitte, is niet iets om jaloers op te zijn! Broeierig, je zweet al wanneer je niks doet en alles voelt klam.
Maaaar.. De rest is wel iets om jaloers op te zijn. ’t Is hier fantastisch!


Woensdag was het dan zover: De aankomst in Lome. We zijn met de housekeeping om acht uur ’s ochtend als gekken aan het werk gegaan omdat we rond tien uur de haven in hoopten te varen. Er zouden, zoals ik eerder al vertelde, een aantal belangerijke gasten uit de stad op het schip komen en dus moesten alle ruimten die ze zouden passeren er keurig uitzien. Iets voor tienen verplaatsten zo’n 300 man zich naar deck zeven en acht om door het lokale bevolking welkom te worden geheten. Iedereen had zich opgedoft. Er zijn genoeg vrouwen en mannen aan boord van het schip die al eerder, in Liberia of Benin iets bij een kleermaker hadden laten maken, en dus liep een deel van de crew in waanzinnige, felgekleurde, Afrikaanse jurken. Een mooi gezicht! Je voelde het enthousiasme onder de groep. Iedereen was opgewonden over ’t feit dat we er dan eindelijk waren!
Toen we dichterbij het dok kwamen konden we een grote menigte mensen zien staan! Ze dansten, zongen, speelden muziek. Een warm welkom! Er werd uitbundig gezwaaid! Hoewel ik het waanzinnig vond, was ik ook écht gespannen: ’t Gaat echt beginnen! We hebben denk ik zo’n twee uur langs de railing gestaan. Op de brug, op de dekken en op het dok waren ze keihard aan het werk om het schip netjes aan te leggen. Op een gegeven moment druppelden er steeds meer mensen richting diningroom. Het was etenstijd. Na een mooie devotion van Trina, een meisje uit Quartamala, die haar verhaal deed over haar adoptie als klein meisje, werd iedereen bij een geroepen in de International Lounge voor een meeting over Togo. We kregen wat uitleg over waar we op het dok wel en niet mochten komen, wat we konden verwachten buiten ons terrein, welke stranden en zwembaden we konden bezoeken etc. ’s Avonds heb ik met Daniel, Maren, Dag, Laura en Justin naar het origineel ‘Robin Hood’ gekeken. Ik moet m’n excuses maken naar een aantal mensen. Ok... Die ‘Man in Tights’ was zo’n slechte fim nog niet.. En ja, ik heb stiekem erg hard gelachen! En ik vrees dat ik die film de komende tijd nog wel vijf keer ga kijken als het aan dit groepje mensen ligt.

Donderdag heb ik met een grote grijns op m’n gezicht opnieuw 12 badkamers op deck vier schoongemaakt. Ja, je zou ’t niet zeggen. Ik ben heel dankbaar dat ik hier ben. Dat ik nu al zoveel nieuwe lieven mensen heb mogen ontmoeten, dat we veilig in Afrika aangekomen zijn, dat Marijke en Harmen en Marianne hier zijn, danbaar voor de super goede gesprekken die we hebben.’t Is echt een feestje! En het mooie is: Dit feesje duurt nog vier maanden! Yes!

Het is zo ontzettend opvallend hoe groot het verschil in culturen is. Een groot deel van de crew komt uit Amerika, daarnaast zijn er veel Europeanen en een klein deel is Afrikaans. Ik voel me af en toe echt een botte, te directe Nederlander. Ik zeg wat ik vind, en als ik het het ergens niet mee eens ben hoor je me ook. Een presentatie van afgelopen maandag ging over Cold- en Hot Climate Culture. Daar heb ik zeker wel iets aan gehad en donderdag merkte ik ook sterk dat verschil. Ik vind het heerlijk hoe lief iedereen hier voor elkaar is. Alles is “ “Awesome”, “wonderful”, “great” en ze vragen je standaard bij langslopen: “Hey, how are you!?” Ze willen het je constant naar je zin maken en zullen niet zo gauw zeggen waar het op staat.
Misschien ben ik dan wel geen échte ;-), maar ik merk goed dat Europeanen van ’t harde doorwerken zijn: Dan zijn we lekker op tijd klaar. Hier is het werk niet het belangrijkste. Je sociale contacten zijn zoveel belangrijker, dat werk kan later ook nog gedaan worden. ’t Is grappig om te zien dat je met 10 man één grote ruimte gaat schoonmaken, waar vervolgens iedereen elkaar aan staat te kijken omdat ze niet meer weten wat er gedaan moet worden. Wij zouden zeggen: ”Joh, ga er met vier man even tegenaan, iedereen zijn eigen taak en dan is het in een half uurtje gedaan.” Nee.. Hier gaan we elkaar anderhalf uur aan staan kijken. ’t Is zo onefficiënt. Elke twee dagen worden alle gangen gedweild. En geloof me: Die gangen zijn lang! De één dweilt, en de ander zet zijn voeten op een handdoek en schuifelt er achter aan. Gezellig. Maar wat blijkt nou achteraf!? Er zijn gewoon dweilapparaten!
’t Is niet erg, ik heb me deze weken prima vermaakt. En daarbij ben ik nu de beste poetser ooit!
Ik ben er van overtuigd dat wij, Nederlanders, nog zoveel die Hot Climate Culture hen kunnen leren: ’t Draait niet om werk! Relaties zijn veel belangrijker! En misschien zouden zij ook nog iets van ons kunnen leren...

Vrijdag hadden Marijke en ik onze laatste werkdag in het housekeeping team. Ergens wel jammer. ’t Was een super leuk team, iedereen was ontzettend gezellig en behulpzaam. Normaal begonnen we de middag, na de lunch, altijd met devotion in Midships Lounge. Nu ging het even wat anders. Trina zou zaterdags jarig zijn en het was voor vier vrouwen de laatste dag in dit team. Roseann besloot dat een ‘(afscheids)feestje’ gepast zou zijn. Amy Lou had zich in de crew galley uitgeleefd en had een heerlijk worteltaart en koekjes gemaakt. Er was verse ananassap en limonade, er hingen slingers. En één voor één werden we bedankt voor onze inzet en lieten ze blijken hoe blij ze met ons waren en ons zouden missen. Lief toch.. Ik kom ze nog elke dag tegen op het schip! Het deed metdenken aan die reclame van: “ Bedankt, het waren twee fantastische dagen!” In dit geval twee fantastische weken, en ’t was geen moeite, we hebben ’t gezellig gehad. Maar ’t is gewoon leuk om te merken dat je, in alles wat je doet, gewaardeerd wordt. Ik geniet ervan!
We kregen allemaal een lieve kaart met een aantal lieve bedankjes van teamleden er op en we sloten af met een spelletje. En hoewel we ’t in Nederland niet gewend zijn: ’t Is tof!
Het einde van de middag heb ik met Justin, Daniel en Maren in Starbucks doorgebracht en het was pizzadag!! Ze hadden in de galley flink hun best gedaan op overheeerlijke pizza’s! ’s Avonds hebben Marianne en ik het lezen weer opgepakt. We hebben een heerlijke lange tijd in haar cabin zitten kletsen!
Uiteindelijk hebben ik m’n gang weer opgezocht en hebben we weer een slechte film gekeken. Zaterdag stond ik om negen uur op. Het schip had een black out. Wat wilde zeggen dat het schip minimaal verlicht was, toiletten niet gebruikt konden worden, geen stroom. Niks. Deze dag was aangekondigd, en iedereen maakte plannen om de stad in te gaan, een zwembad of het strand te bezoeken. Ik zag er tegenop. Ik had nog geen stap op Afrikaanse grond gezet. Maar goed.. Om nou de hele dag op het schip te blijven was ook zo wat.. We besloten met Daniel, Maren, Dag, Laura, Justin, Rebecca en Kisha ( twee meiden uit de States) naar Coco Beach te gaan. Op het dock staan 22 Landrovers van Mercy Ships en we lieten ons door één Afrikaanse chauffeur naar ’t strand rijden. Goed... Ik heb echt een aantal keer diep adem moeten halen: Wat gebeurd hier!!!?? De wegen zijn zo breed dat er drie auto’s naast elkaar zouden kunnen rijden: En dat gebeurd dan dus ook. Één grote chaos! Het krioelt er van de motoren. Mensen lopen over de weg, auto’s rijden dicht op elkaar. Er wordt onnodig geclaxonneerd. Gekkenhuis! Het straatbeeld dat je krijgt van beelden op tv... Zo is het gewoon. Alleen ruik je nu de zware doordringende lucht, de urine en daarbij is de warmte zo ontzettend drukkend. ’t Zal vast interessant geweest te zijn hoe ik vol ongeloof naar golfplaten hutjes heb zitten kijken, al die mensen langs de weg, kraampjes met vers fruit, auto’s die klaar waren voor de sloop. Ongelofelijk! Toen we na zo’n twintig minuten bij het strand aankwamen rolden we één voor één de te warme auto uit. Daar waren we dan... Wat een mooi strand! Niet te beschrijven, zo mooi! ’t Bleek niet ’t meest veilige strand te zijn, maar ach, we waren met drie sterkte mannen dus dat moest goed komen.. Het stond vol prachtige palmbomen. De golven waren ontzettend groot! ’We namen een heerlijke duik in het water. Ook op het strand zitten was niet vervelend. De palmbomen zorgden voor voldoende schaduw en het briesje maakte het aangenaam. ’t Was een ontzettende leuke dag. We hadden brood en stukken pizza mee. Daniel en Maren moesten terug naar ’t schip omdat Daniel moest werken in de diningroom. Dag, Laura, Justin en ik bleven achter.. Op het verschillende beschutte plekken zaten groepjes mannen aan tafels te praten, en af en toe liepen er kinderen langs. Ik heb echt wel een half uur stil alleen maar naar die kinderen zitten kijken. Een meisje van een jaar of tien met haar kleine zusje op haar rug. Strak gebonden in een mooi felgekleurde doek. Zus probeerde haar zelfgemaakte kettingen te verkopen. Ze stopte bij de verschillende groepen mannen... Op een gegeven moment kwam er een derde meisje bij en ze zaten samen te discussiëren. Ze wisten heel goed dat wat wij ze zaten te observeren. Op een gegeven moment begonnen ze elkaar te treiteren, Het was een spelletje.. Ze genoten van de aandacht. Ik genoot ook. Wat een ontzettende mooie mensen..
Stiekem heb ik een aantal foto’s gemaakt. Je moet uitkijken met het ongevraagd foto’s maken van de bevolking. Toen we na een tijdje met een drankje op onze handdoeken zaten kwamen één van de meisjes met haar jongere broertje en moeder lang lopen. Het mannetje, van zo’n twee jaar oud, Abraham, stoof op ons af. Hij gaf Justin een hand en toen hij mij gooide hij z’n armpjes om m’n nek, sprong op m’n schoot en bleef daar tien minuten zitten. Wat een heerlijk mannetje. Zijn moeder en zusje kwamen ook bij ons zitten en gelukkig sprak Justin wat Frans, dus was er iets van een gesprek. Abraham had al gauw m’n zonnebril in z’n vizier. Hij pakte hem van m’n hoofd en zette hem op z’n eigen neusje. Veel te groot natuurlijk! Na een tijdje besloot hij dat Dag ook wel een goede vriend van hem zou kunnen zijn. Hij palmde ons alle vier in. ’t Mannetje had de middag van z’n leven. Vloog door de lucht, hing op z’n kop, kreeg allemaal knuffels, een grote zonnebril, hij vond het fantastisch! En wij ook.. Steeds meer kinderen kwamen er bij zitten en we gooiden de bal die we meegenomen hadden naar elkaar over. Nog even heb ik Abraham een paar keer in de lucht gegooid en toen werd ’t tijd om naar huis te gaan. ’t Was al vier uur geweest. Het mannetje had al wel streken. Wat volwassenen die hem blijkbaar goed genoeg kenden riepen al “No, Abraham!” toen hij met z’n handjes in onze tassen ging graaien. Hij haalde af en toe eens een hand uit. We hielden ‘m in de gaten. We zwaaiden nog even en besloten naar de main street te gaan. Weer kwamen we in de chaos terecht. ’t Was bijna eng om langs de straat te staan. Al gauw stopten er verschillende auto’s. Witte mensen! Jovo’s! We besloten een taxi te pakken. We zetten de tassen in de koferbak (Wat ik eigelijk helemaal niks vond, er hoeft maar één gek te zijn die ’t nodig vind de bak open te doen..) Justin stapte voorin en ik kroop tussen Laura en Dag achterin. Wat ik dacht!? “Aaaah! Laat me dit alsjeblieft overleven! Ik wil hier levend uitkomen!” En: “Goed, nog even en dan neem ik een chloordouche!” Ik heb wel 10 schietgebedjes gedaan. ’t Was doodeng. De rammelbak stonk naar urine, zweet, blgh! Ik heb me wel eens meer op m’n gemak gevoeld. Brommers zoeften langs, er werd af en toen eens opverwacht op de rem getrapt. Mensen staken plotseling over. Doodeng! Eindelijk kwam het schip inzicht, we kwamen aan bij de haven en ’t laatste stukje, vanaf de security poort liepen we naar huis. Heerlijk.. Airconditioning. Na tien minuten deed ook het water het weer en nam ik een heerlijke, ijskoude douche. ’t Was ondertussen al vijf uur geweest dus ben ik gauw naar de diningroom gegaan en heb twee tosti’s gemaakt. Heerlijk: Al ’t eten niet is wat je hoopt heb je altijd nog de tostiijzers. Ideaal! ’s Avonds een avondje gehad met Maren en Laura.
Gisterenavond en vandaag komen er steeds meer nieuwe crewmembers binnendruppelen. Hospitality heeft het druk! Vanmorgen zijn een heel aantal meiden naar de lokale kerk geweest. Ik moest even bijkomen.

Ik werd net gevraagd naar m’n blog. Hoeveel ik al had geschreven.. ‘k Schrok er van! Vier A4tje’s!?? Ik kan dit jullie niet aan doen! Voor nu laat ik het er even bij!

Oh ja, Happy Valentine!:D Dat wordt hier op z'n Amerikaans gevierd. Ik ben benieuwd naar vanavond..

Dikke kus!