It 's awesome!

Hey there!
Weer even een berichtje vanuit de Lounge. De foto’s komen er aan: beloofd.
We zitten allemaal te wachten.. We zouden vanmorgen vertrekken maar volgens mij hebben we wat vertraging. Om 13.30 vertrekken we! Gisteren had ik het plan de stad in te gaan om bij de McDonalds verschillende dingen te downloaden. Eigelijk had ik geen zin en uiteindelijk ben ik hals over kop met twee meiden, Een Duitse, Ruth, en uit de States.. )Aah: Weer de naam kwijt! Maar goed.. Het mag: zoveel namen, zoveel gezichten!) meegegaan naar het strand.. Na een half uur over ’t dok te hebben gelopen stapten we in de stad op de bus, richting het strand. ’t Was wel gezellig. Ik heb Marijke en Harmen even opgezocht, die een stukje verderop lagen, we hebben genoten van de zon, het prachtige strand en de zee. Heel het schip liep leeg omdat het zulk mooi weer was en een groot deel van de crew vrij had. Ik was ontzettend moe.. Heb eventjes m’n ogen dicht gedaan. Om vier uur namen Harmen, Marijke en ik de bus terug naar de stad. Het idee om even een dutje te gaan doen was leuk, maar uiteraard lukte dat niet meer omdat ’t tegen die tijd al etenstijd was. Omdat er tijdens de sail nog al wat dingen omvallen en omdat vandaag Emma bij ons in zou trekken (Uit de States, ze woont al lange tijd met haar ouders op het schip in een familycabin. Maar verhuisde vandaag naar onze cabin) zouden we met alle roommates onze cabin onder handen nemen: Boeken van de plank. Alles in tassen. En iedereen z’n eigen troep opruimen. Ik had echt een slecht moment. Ik ergerde me enorm en heb me even ontladen en heb me terug getrokken. Ach, ik was gewoon moe..
De allerlaatste avond in Tenerife. Harmen en Marijke stelden voor toch nog even een laatste keer de stad in te gaan. Vooruit.. We zitten lang genoeg op het schip! 10 a 11 dagen... Opnieuw het hele stuk over het dok naar de stad. En ik was over m’n slaap heen. Terwijl de rest van de groep op het terras zat bij de ‘Meterbar’ zijn Marijke en ik nog even op zoek gegaan naar schoenen voor tijdens de sail! Uiteindelijk sloten we aan bij de rest van de groep. Wat ontzettend tof was! ’t Wordt een steeds hechtere club. Later op de avond zijn we nog naar een tent Loungetent gegaan waar ik voor het eerst waterpijp heb gerookt. Nou.. Viel dat even tegen.. Haha.. Om één uur vannacht waren Marijke en ik weer terug op het schip. Tegenvallertje: Kwam ik bij m’n cabin hing er op de deur een briefje dat Caithley en ik om half negen vanmorgen verwacht werden voor een instructie. Viel dat even tegen!
Het ontbijt had ik gemist, maar in de diningroom is er altijd wel iets aan eten te vinden. En daarbij drink ik hier liters, écht liters thee en water ( Maak je geen zorgen, Pauline!;-)) Ik heb vannacht nog even gauw een wasje gedaan. Je kunt namelijk tijdens de sail maar 1 keer wassen.

Het is nu kwart over drie. We varen nog langs de kust van de Tenerife. We werden uitgezwaaid door een groep mensen op de kade. Er werd trompet gespeeld. Super! Het is heerlijk zitten op ’t deck. Mensen liggen in hangmatten, zitten te lezen, luisteren muziek en sommigen zijn druk aan het werk op het deck, op de brug of in de keuken. Dit is de crew, met deze mensen zal ik de komende weken/maanden leven. Wat een waanzinnig team!
Ik zei het net tegen Ellen, een Zeeuwse, ik zou nu echt niet naar huis willen gaan! Je wordt hecht met bepaalde mensen. En daarbij: Het avontuur moet nog beginnen! Ik heb nog geen Afrika gezien.
Tijdens de sail ga ik zeker een nacht buiten slapen. Een aantal mensen hebben een hangmat en het schijnt prachtig te zijn: De sterrenhemel! Ben super benieuwd!

Oh trouwens.. Het zijn zo’n klein wereldje hier! Gisteren zat ik buiten in de zon even te kletsen met Linda, zij woont in Canada en haar ouders zijn Nederlands. Ze spreekt Engels en Nederlands door elkaar. Ik vertelde dat we in 2002 in Canada zijn geweest voor een familiebezoek van drie weken. In Norwich. Ze keek me aan alsof ik gek was: Wie gaat er nou naar Norwich!? Zij woont in Salford, wat er 5 minuten vandaan ligt. Toen ik vertelde dat we bij een neef van m’n moeder logeerden op de boerderij en zei dat ze fam. Mulder heette begon ze te gillen. Ze kwam daar vroeger altijd over de vloer, ging om met Rebecca, m’n achternicht. En zij en haar ouders gingen naar dezelfde kerk. Super grappig: Canada is zoo groot en toch blijk je dan dezelfde mensen te kennen!

Tot nu toe gaat het goed met het varen. ’t Is rustig, al slinger je wel wat door de gangen. We will see!

Bedankt weer, voor de persoonlijke mailtjes, smsjes en reacties op m’n blog! Jullie laten me schrijven!
Love, Marianne