Vanuit de Lounge

Ha lieve allemaal..
Die reacties die elke keer binnenstromen maken dat ik zo graag schrijf! Heerlijk om te lezen! Blijven doen.. ‘t Houd me op de been. Ik kan me op ’t ene moment goed voelen. Op ’t andere alleen..

Helaas Judith en An, vandaag m’n eerste dag in de house keeping gehad.. En ’t was best leuk hoor, maar zo leuk!?

Gisteren heb ik Beppie even gesproken, haar kamer bekeken.. Een zespersoons waar ze op dat moment even met z’n tweeen zullen komen te liggen. Ook zijn we bij Marianne wezen kijken die een driepersoons cabin heeft. Ze hebben hun eigen plek. Heerlijk: Ik had er graag bij willen liggen. Rust in de tent. Terwijl ik juist iemand ben die graag tussen de mensen is. Maar een kamer delen met tien vrouwen vind ik op dit moment ’t lastigs. Ik ben er niet graag. Hoe aardig de meiden ook zijn. ’t Is vermoeiend constant geconcentreerd te luisteren en ze zijn al goed bevriend. Daar moet ik me dan tussen zien te wringen. Alhoewel zij dat waarschijnlijk totaal niet zo zien en ik me daar niet druk over zou moeten maken. ’k Ben hier nog geen 48 uur. Ik heb me even terug getrokken in de Loungeroom. Hier zitten mensen, te lezen, rustig te praten en kun je wireless internetten. Ik heb m’n laptop even meegenomen en zit met een muziekje m’n, alweer 6e, verhaal te tikken.

‘k Zal eens vertellen over vandaag..
Vanmorgen ging om kwart voor zeven m’n wekker. Phoe! Gisteren was het uiteindelijk nog half twaalf voor ik sliep (En m’n idee om vroeg naar bed te gaan was juist zo leuk!)) Om half acht ben ik in de dinningroom gaan ontbijten en om acht uur verzamelden wij, van de housekeeping, kitchen en hospitality bij één in de lounge. Er wordt elke ochtend per team geopend. Vanmorgen was het Peter die de dag openende. Hij vertelde over hoe hij en zijn gezin zich geroepen hadden gevoelen om op de AM te komen werken, alweer een aantal jaren geleden. Peter wilde ons meegeven dat we, ook in de huishouding, hard nodig zijn, ondanks dat sommigen van ons dan misschien geen lokale bevolking zien, toch dragen we veel bij. Dus.. Om half negen begonnen we vol goede moed. Isabelle, een Zwitserse vrouw die ik op het IMS (introductie weekend in Nederland) had ontmoet nam me naar de laundery, daar staan alle spullen die we nodig hebben aan handdoeken, desinfectans, schoonmaakmiddelen etc. In deze ruimte staan ook de wasmachines en drogers die we kunnen gebruiken. We begonnen samen aan de openbare toiletten op deck 4, maakten handkrukken, relingen van trappen schoon en veegden de trappen. Elke dag wordt er iets anders onderhanden genomen. Tussendoor werd de hele crew, om beurten op alfabetische volgorde, opgeroepen om papieren te komen tekenen. Om aan te geven dat we aan boord van het schip zouden zijn tijdens het varen. Ofzo?:) Om tien uur hadden we twintig minuutjes pauze en tussen twaalf en één heeft iedereen tijd om te kunnen eten en even te kunnen doen wat hij/zij wil. Heerlijk.. Ik heb Sandra, een Duitse tandartsassistente ontmoet. Super aardig: Ik ben zo blij met m’n team. Ontzettend lieve mensen. Ik zie er naar uit met hen aan het ’t werk te kunnen gaan. Met Beppie heb ik over op Deck 7 gezeten. Heerlijk in ’t zonnetje en ik heb een vest gekocht van Mercy Ships. Hoort er bij! Daarbij had ik niet heel veel warme truien mee genomen maar ’t is echt koud aan boord. Buiten is het aangenamer. ’s Middags hebben Isabella en ik in de Laundery geholpen met het opvouwen van de handdoeken voor de keuken en voor de house keeping. Ik ben even een kijkje wezen nemen in de keuken: Groot! Moet ook wel, er moet gekookt worden voor 450 man! Vanmiddag trouwens weer warm gegeten. Gevaarlijk: twee keer op een dag..

Om half 4 was ik dismissed. Fijn, ik wilde nog even een poging doen om wat foto’s te uploaden. Niet gelukt uiteraard.. Ik mocht m’n kleine wasje die ik had bij die van Marijke en Harmen gooien, heb me even omgekleed en om vijf uur wilde ik in de Dinningroom zijn. Marianne en ik hadden afgesproken om, zodra we konden, te gaan eten om om half zes richting Santa Cruiz te lopen. Een kleine stad hier in ’t noorden van ’t eiland. Het was de bedoeling met de fiets te gaan, Marianne heeft die samen met iemand anders, gekregen van een stel dat voor langere tijd aan boord heeft gewoond maar nu vertrokken is. Maar helaas: De fietsen waren meegenomen dus we besloten te gaan lopen. Een half uurtje. Het stuk door de haven is lang, maar je zit al gauw in ’t centrum van de stad. Zo fijn om even samen op pad te gaan. Marianne vertelde uit ervaring met de laatste maand in Benin, dat er weinig te koop zal zijn in Togo. Dus we wilden in ieder geval naar een gewone supermarkt om wat crackers in te slaan, normale producten.. Ik wilde een handtas, omdat ik die op Schiphol achter heb moeten laten bij m’n ouders, en teenslippers. Behalve m’n Birkenstocks (Die de Amerikanen geweldig vinden: “All the Dutchies wear them! They are awesome!”) heb ik ze niet meegenomen. Het was heel gezellig. Toen we op het dok liepen kwam er al een Landrover van MS langrijden met Marijke en Harmen achterin. De auto stopte en wij kregen een lift naar de stad. Dat scheelde weer. We hadden maar weinig tijd. Marianne zou om acht uur een meeting hebben met de meiden van de ‘Gateway’ ( Introductieweken in Texas voor long-termcrew die langer dan negen maanden aan boord zullen leven) We hebben erg gelachen. Toen we druk pratend een soort Zara uitliepen ging het alarm af: We waren straal vergeten dat ik een tas in m’n handen had die ik nog geen vijf minuten daarvoor had besloten te kopen! Ooh stom! Haha... Toch maar even afgerekend. Gelukkig dat Marianne wat Spaans kan spreken! We hebben een tijdje doorgebracht in de supermarkt waar we veel te veel gekocht hebben en zijn een ijsje wezen halen. Iedereen aan boord heeft het over het geweldige Spaanse ijs op Tenerife. En ja: Ze hadden gelijk: ’t Was heerlijk! Af en toe kwamen we een bekende tegen. ’t Was al weer gauw tijd om terug te gaan naar ’t schip. Prima.. Die Spaanse drukte is niet echt iets voor mij. Best gezellig hoor. En we gaan vrijdagavond dan ook met een hele grote groep jongen mensen de stad in als afscheid van Tenerife.

We kwamen later dan acht uur hier aan. ’t Was leuk! Marianne ging naar de meiden enn ik zit hier dus al vanaf half negen te typen. Heerlijk..
M’n gevoel veranderd bijna elk uur.. Vanmiddag betrapte ik mezelf er op dat ik liep te huppelen door de gangen. Ergens voelt ’t vertrouwd. IEDEREEN hier is vriendelijk. En het ‘familie-gevoel’ waar ze het over hadden, daar kan ik me nu iets bij voorstellen. Vandaag heb ik ook weer zoveel nieuwe mensen de hand geschud. Iedereen wil weten wie je bent, waar je vandaan komt, op welk gebied je werkt, etc etc. ’t Engels wordt met de dag makkelijker en het schip leer je steeds beter kennen. Er werken naast Seh (De tandartsassistent uit Liberia) meer Afrikanen aan boord die op dit moment ook in de house keeping en op het deck werken. In Afrika werken ze vaak als tolk of ontvangen de patiënten.

Een aantal meiden zijn vanavond ook even de stad ingegaan. Als ik nu naar m’n cabin ga is het misschien nog een beetje rustig en kan ik douchen en rustig naar bed gaan. Straks is het weer chaos. Daarbij: Ik ben gesloopt van weer een dag nieuwe indrukken, en het werken.

Ik heb het gevoel dat ik verschillende dingen vergeet te vertellen maar dat komt nog wel. Die lappen tekst zijn al lang genoeg voor jullie. Dat blijft nu misschien nog twee maanden zo. Maar daarna wordt het minder. Dan weet ik niet meer wat ik moet vertellen;-) Beloofd.

Blijf me smsen, krabbelen en bellen kan altijd! Vind het fijn wat te horen!
Liefs, Mary Ann ( Ik stel me hier ook maar zo voor: Marianne is te lastig om uit te spreken. Ze maken er dan iets van: Mariaanaa van;))

Broertje: Gefeliciteerd! Ik bel je morgen!! Dikke kus