Vanuit Tenerife

Zo rustig als ik ’s middags even was, zo onrustig was ik ’s avonds.
Ik had een lap tekst liggen typen, en op ’t moment dat ik het stuk online wilde zetten moest ik nogmaals mijn wachtwoord invullen en was alles op eens verdwenen. Het was toen alleen al wel 01.00uur.. Uiteindelijk bleek het verhaal van het vliegtuig getypt had wel bewaard te zijn gebleven. Ik had even ruzie, kreeg m’n nieuwe blog niet online. Uiteindelijk bleek ik het zeven keer te hebben verstuurd: Sorry voor de vele mailtjes! Maar goed. Ik begin het verhaal vanuit m’n bed vrolijk opnieuw:
Toen we gister landen kwamen de zenuwen weer. Ik heb met m’n buren uit het vliegtuig m’n koffer opgehaald en toen ik in de aankomsthal aankwam stond daar inderdaad Erwin, een Canadese oudere man, met een bordje ‘Africa Mercy’ voor zich. We wachtten nog even op een Engels man en vertrokken met de Mercy Ships Randlover naar het schip. Hoewel Tenerife waanzinnig mooi is dacht ik echt: SOS Help! Na een uur kwamen we in de haven aan waar een hoop grote schepen lagen. En jaa: Daar lag ze dan: De Africa Mercy! Ik heb er even met ongeloof naar staan kijken. Bizar! Groot! Thuis!? Met lood in m’n schoenen ging ik de gangway op. Bij de deur stond iemand van de security me op te wachten en vervolgens kreeg ik een uitleg bij de receptie waar ik vaccinatieboekje en paspoort in mocht leveren en een aantal dingen mocht ondertekenen. Bij de receptie liepen allemaal drukke, gezellige mensen te kletsen, muziek te spelen en iedereen begroette me omdat het blijkbaar van m’n neus af te lezen was dat ik nieuw was! Amy, een Engelse roommate die in Hospitality werkt naam me mee naar de eetzaal, die er wat verlaten bij lag omdat het etenstijd geweest was, zette me een bord worteltjes en maïs met een salade voor en probeerde me op m’n gemak te stellen. En ja hoor: Daar was Marianne! Even een dikke omhelsing, ’t Was zo fijn haar te zien! Als ik wilde kletsen of wat wilde vragen kon ik haar vinden op cabin 4333. Ik besloot dat het misschien goed was om me vanavond op m’n roommates te richten. Amy en ik gingen richting onze cabin waar vijf meiden druk kletsen en lachend mij ontvingen.Wat een choas! Ik herkende het van de foto’s. De stapelbedden, de wat truttige gordijntjes, om je toch wat te kunnen afzonderen van de rest van roommates, het zithoekje. Gek. De meiden gingen door met hun drukke gesprek en ik kreeg het weer even benauwd! Ik wil naar huis, wat doe ik hier! Nog geen tien minuten later was dat gevoel wel weg want die meiden wilde graag dat ik me thuis zou voelen en ik kon waar ik maar wilde hulp krijgen. In één woord? Overweldigend. Zoveel indrukken. Ik werd er eng van..
Gisteren zijn er, naast mij, nog twee nieuwe meiden op onze kamer gearriveerd Op dit moment zijn we met z’n negenen. In maart komt Maartje, een Nederlandse tandarts. Dan is de kamer compleet. Mijn roommates komen allemaal uit de U.S., Canada en Engeland. Ik wordt gedwongen Engels te praten. Maar dat is geen ramp: M’n Engels schijnt beter te zijn dan ik dacht. Ze vinden het allang best en knap omdat ze zelf geen tweede taal spreken. Ik ben langszaam aan m’n (veel te kleine) kast maar in gaan ruimen, ik heb m’n bed opgemaakt en m’n foto’s en kaartjes opgehangen. Rond elven heb ik Marga even aan de telefoon gehad: Even ontladen. Was wel even fijn.

De lieve Canadese... (Schaam je.. Ik vergeet de namen hier echt, ik heb al meer dan 50 man de hand geschud..) nam me mee naar de receptie om na te vragen wat ik vandaag zou moeten doen. Daar zat een jonge vrouw die de sterilisatie doet in het Dental team. Fijn, een collega! Ze belde Dag, de Chief dental officer. Nog geen half uur later hing er een briefje op m’n cabin dat ik vandaag, wanneer ik maar wilde, even bij hem langs mocht komen in de dental crew clinic. Daarna zijn we, m’n Canadese roommate en ik nog even thee wezen halen in de diningroom. Daar zat ’t vol jonge mensen. En weer was ’t over duidelijk dat ik nieuw was want iedereen stoof op me af!
Er waren vier Nederlandse jongens: Johan, Michiel, Daniel en Justin. Ik ben even blijven hangen om te blijven kletsen. Heerlijk: Gewoon Nederlands.
Johan liet me even zien waar ik de dental crew clinic kon vinden. Uiteindelijk ben ik toch echt terug gegaan naar m’n cabin om te gaan douchen, en m’n bed in te kruipen.

De meiden adviseerden me gewoon lekker uit te slapen, en ’t gaf niet als ik het ontbijt zou missen want er is altijd eten te vinden. Ik sliep pas laat, maar was moe dus dat ging wel. Vanmorgen om 9 uur werd ik wakker. Opzich heb ik prima geslapen. Gek. Lig ik opeens hier.. Ik ga me zo eens aankleden, Marianne opzoeken, die vast en zeker aan ’t werk is, langs de Dag, even wat eten, en om twee uur laat een andere roommate mij ’t Café zien. Ook ga ik eens op zoek naar Marijke en Harmen. Misschien weet zij mij te vertellen wat ons te wachten staat deze twee weken.

Skype werkt hier heel slecht dus dat kan ik niet doen, foto’s heb ik, behalve in ’t vliegtuig, nog niet genomen omdat ik te... Overdonderd was...
Ik heb wel een telefoonnummer van m’n cabin en hoop vaak even online te komen.. ’t Werkt alleen een beetje traag. Smsjes ontvang ik hier!
M’n telefoonnummer van m’n cabin is: 1-954-5386110 Je zult even moeten wachten en dan ’t kamernr in moeten toetsen: 4418

Ik laat gauw van me weten...
Liefs,