De eerste behandelingen in de kliniek

Lieve lezers,

ik was ontzettend zenuwachtig dinsdagochtend, we zouden die dag écht gaan beginnen met de eerste patienten. Na de communitymeeting gingen we met grote kannen gedestileerd water op naar de kliniek. Daar zaten zo’n vijftig patienten en de tien dayvolunteers op het stoepje van de kliniek op ons te wachten. We werden vrolijk begroet door de menigte. Na een devotion in onze lunchruimte en een vrolijk Afrikaans lied te hebben gezongen begon Joyce samen met haar vertaler de eerste patienten in te schrijven bij de receptie. De grote groep mensen werd meegenomen naar de wachtkamer die heerlijk gekoeld was door de airconditioning.

Wij hebben lange tijd in de behandelkamer zitten wachten, het computerprogramma voor het inschrijven van patienten was nieuw en dus kostte dat wat tijd. De Britse Simon en Ruth (die vorig weekend op het schip aangekomen waren) en Marijke begonnen samen met hun assistenten en vertalers aan de eerste patienten. Wanneer iemand ingeschreven was werd hij of zij door Sieh naar de behandelkamer gebracht met een soort patientenkaart met een aantal gegevens en een korte medische anamnese lijst. Na de behandeling wordt er opgeschreven wat er gedaan is en mochten we de patient terug willen zien, voor een behandeling bij de mondhygienste of bij de tandarts, dan wordt dit genoteerd in het behandelplan. Het werkte allemaal redelijk simpel. Om half elf lag dan eindelijk de eerste patient van Dag en mij in de stoel. ‘t Begon gelijk heftig. Een man van een jaar of dertig met een een grote zwelling, doorgetrokken naar het oog. We hebben een aantal foto’s gemaakt en een afspraak voor een OPT ( Een grote overzichtsfoto van het hele gebit) op het schip en Dag wilde het eerst bespreken met Gary Parker, de chirurg die al jaren aan boord van het schip woont. Waarschijnlijk wordt de patient over een aantal weken op de operatiekamer verwacht.. De rest van de dag hebben we alleen extracties gedaan (Het trekken van tanden of kiezen). We moesten die dag nog even een beetje routine proberen te krijgen. Ik was blij dat ik naast Dag stond, hij heeft al wat ervaring en wist hij kon verwachten. We probeerden constant de twee stoelen, die we tot onze beschikking hadden, gevuld te houden. Wanneer wij bezig waren met een behandeling, haalde Emmanuel, onze vertaler, een volgende patient binnen, en begon alvast te vragen naar de klacht van de patient. Als wij dan klaar waren met onze patient, verplaatsten we ons naar de andere stoel en gaven daar alvast anesthesie. Ondertussen was de stoel van patient 1 dan weer schoon en zat daar een nieuwe patient. Daar werd gevraagd wat precies het probleem was, werd er anesthesie gegeven en bij patient 2 werd de behandeling gedaan. Ik was bang dat het heel onpersoonlijk zou worden en dat er op die manier geen aandacht voor de patient zou zijn. Maar dat valt me alles mee. ‘t Werkt wel ontzettend snel en wanneer er extracties gedaan worden staan de patienten ook zo weer naast de stoel. Elke patient krijgt een klein zakje Ibuprofen mee met zijn/haar patientenkaart en Arnold (een pastor uit Benin die ook vorig jaar in het dental team geholpen heeft) geeft op het balkon instructies aan de patient. Met een tandenborstel en tandpasta gaat de patient naar huis.
We waren rond vier uur klaar en na alle indrukken was ik flink moe.

Woensdag, na een stevig pancakes-ontbijt, openden we de dag in Midshipslounge. Weer werden we gezellig ontvangen bij de praktijk en werden de eerste patienten ingeschreven terwijl er in de wachtkamer vrolijk dansend gezongen werd. Genieten..
Weer hielpen we patienten door het verwijderen van kiezen waar vaak grote ontstekingen onder zaten. Ook heb ik geassisteerd bij de eerste vullingen. De meeste patienten werden geholpen met de amalgaam vullingen (‘zwarte vullingen’) en af en toe, wanneer een tand in het zicht zat, gebruikten we composiet vullingen (‘witte vullingen’). Om twaalf uur hadden we pauze. De dayworkers zaten te smullen van hun Afrikaanse maaltijd, bereid door de buurvrouw en ik genoot even van het alleen zijn. De constante drukte om de behandelstoel werkt me op de zenuwen. M’n geduld wordt flink op de proef gesteld. Naast Dag en mij staan er twee vertalers bovenop en soms staat er een moeder mee te kijken bij de behandeling van haar kind. Ik zal hier nog even aan moeten wennen. Ik kom mezelf wel tegen, zeg maar..
Aan het einde van dag hielpen we een man met een grote zwelling en een uitsulping aan z’n kin. We hebben een drie elementen getrokken en er was in de loop van de jaren bot uitgegroeid en dus hebben we een grote brok dood bot verwijderd. Het lichaam had zichzelf ondertussen alweer hersteld en had dus alweer nieuw bot aangemaakt. We hebben foto’s gemaakt en de man komt over een aantal weken weer terug want Dag wil, samen met Gary, de uitstulping aan z’n kin verwijderen.

Donderdagochtend hadden we weer een screeningdag. Ik schrok van de 300 mensen die in lange rijen voor de kliniek stonden toen we aan kwamen rijden. Na een half uurtje hadden weer 100 mensen een afspraak voor diezelfde dag, zij konden direct ingeschreven worden en mochten plaatsnemen in de wachtkamer, of vrijdag. Mannen begonnen te vechten om een afspraak, anderen stonden met hun tong tegen hun wang met hun hand er om heen gevouwen om maar eerder te worden geholpen. Op een gegeven moment kregen alleen de vrouwen, die netjes en geduldig op hun beurt wachten, hun afsprakenkaartje. Ik verveelde me op dat moment een beetje omdat er even niks te doen was en besloot Comfort te helpen met het smeren van de broodjes voor de patienten, die soms een hele dag zitten te wachten, in de wachtkamer.
Het was een lastige dag, op een gegeven moment kwam er een jonge vrouw van 39 jaar in de stoel liggen. De vrouw had een enorme zwellig en een doek om haar gezicht gebonden. Ik had al medelijden met haar toen ik haar zag, ze zag er zo ongelukkig uit! De vrouw bleek acht jaar geleden een ongeluk te hebben gehad waarbij haar onderkaak gebroken was. Twee jaar geleden is het gaan ontsteken en sinds dat moment heeft ze pijn. Het lichaam moest pus afvloeien en dus had de vrouw openingen naar de mondholte en naar buiten toe voor drainage. Elk doekje dat Dag tegen haar wang legde was na een tijdje weer doordrengt met pus. De behandelkamer was begeven met een vieze lucht. Ik was misselijk, niet alleen door de geur, ook het hele verhaal, het verdrietige gezicht van de vrouw, ‘t werd me even te veel. We hebben foto’s van het gezicht van de vrouw gemaakt en haar twee verschillende soorten antibiotica meegegeven. Ze wordt volgende week op het schip verwacht voor een OPT en over twaalf dagen kijken we of de zwelling geslonken is. Dag had er een hard hoofd in. DIt is wel het heftigste wat ik deze week meegemaakt heb..

Vrijdag heb ik een eerste keer geassisteerd bij een wortelkanaalbehandeling. Een voortand probeerden we op deze manier toch nog te redden zodat de jonge vrouw niet zonder voortand over straat hoeft. Deze behandeling ging wel even anders dan ik gewend ben!
We hebben de hele dag keihard doorgewerkt en om twee uur waren we door de vijftig patienten heen. Ik was opgelucht, toe aan m’n weekend. Even bijkomen..

Terwijl de kliniek door de rest schoongemaakt werd, gingen Sandra, Karen, Emmanuel, Dudzi (een dayvolunteer uit de stad) en ik naar de grote markt. Gekkenhuis! Ik drukte m’n tas met m’n hele hebben en houden dicht tegen me aan en probeerde bij de jongens in de buurt te blijven. Ik had me wel eens veiliger gevoeld.
We gingen op zoek naar ventilatoren voor in de praktijk. Terwijl de jongens aan het onderhandelen waren, gingen wij, drie meiden, ik vond het eigelijk maar niks, op zoek naar een FanMilk mannetje. Overal in de stad kom je ijsverkopers tegen met een grote kar. Af en toe kwam er iemand op ons af om te vragen waar ze terecht konden met oogproblemen of een afspraak bij de dental clinic. Mensen herkenden het Mercy Ships logo op onze shirts. Na een uurtje stapten we weer in de auto met onze aanwinst en reden we naar huis.

‘s Avonds heb ik met een groepje op de lege Ward A, ziekenhuisafdeling waar we eigelijk niet gewenst zijn, de film ‘Blood Diamond’ liggen kijken. Zaterdag zouden we met z’n zessen, ‘t welbekende groepje, naar de stad gaan om de markt te bezoeken, maar ik voelde me niet lekker en heb uiteindelijk een gat in de dag geslapen. Rond een uur of zes vertrokken we met een groep naar het Indische restaurant omdat Johan, een Belg, zijn 41e verjaardag vierde. Thuis gekomen ben ik gauw weer m’n bedje ingekropen omdat ik me toch nog niet fantastisch voelde.
Vandaag is het zondag en is gewoon een relaxdag.. Ik blijf lekker binnen.

Ik dacht dat ik deze dagen wel graag in Adelboden had willen zijn voor een jaarlijkse weekje wintersport maar ik had deze eerste werkweek, ondanks dat ‘t best wel zwaar was, voor geen goud willen missen!

Bedankt weer voor alle leuke krabbels en mailtjes! Jullie horen gauw weer van me!

Ciao!