4418-sisters

Lieve lezers,

Na het weekendje Ghana moest er toch echt weer gewerkt worden. We namen twee nieuwe tandartsen mee naar de kliniek. Shaun, een oudere man uit Engeland, en de Duitse Annika. Ik was de afgelopen week, en zal de aankomende twee weken haar assistente zijn. Maandagochtend waren Maartje en ik flink op dreef en hebben we iedereen de oren van de kop gekletst over het fantastische weekend. We begonnen uiteraard weer met een screening en vanwege de twee nieuwe tandartsen hield Gini wat rekening met het aantal patienten wat ze voor de eerste drie dagen aannam. Het was weer even wennen aan het werken met Annika maar al gauw liep het gesmeerd.
Het is af en toe best eens lastig dat tandartsen verschillende soorten werkstijlen hebben. De één probeert een tand of kies nog te redden door middel van een vulling en kan dus miinder patienten op een dag behandelen. De ander wil een patient zo snel mogelijk van de pijn af helpen door de boosdoener te trekken. De ene tandarts werkt schoon, de ander heeft zijn hele tafel onder het bloed zitten, gaat tekeer als een slager en neemt het niet zo nauw. En af en toe word mijn geduld dus flink op de proef gesteld. Wat waarschijnlijk ook wel weer ergens goed voor is..
Met Annika werken ging prima en ook de dinsdag liep gesmeerd. Dinsdagmiddag kwam ik thuis uit m’n werk en ben ik direct op ziekenbezoek gegaan bij Justin die ziek thuis gebleven was van ze werk. (Zoals ik al zei, er gaat wat rond op het schip..) ’s Avonds heb ik weer een wekelijks goed gesprek met m’n collegaatje Leah gehad die ik nu drie weken zal moeten missen omdat ze haar familie in Florida op gaat zoeken. Veel van de longtermers gaan voor een aantal weken naar huis.

Woensdag had ik even een instort momentje. Opeens kwam alle vermoeidheid van het weekend en van twee dagen werken eruit. Ik had moeite met het op m’n benen blijven staan. Dag werkte die dag aan boord en toen Shaun aan het einde van de dag een lastige extractie van een verstandskies had, kreeg hij het niet alleen voor elkaar. Uiteindelijk hebben hij en Annika samen nog twee uur boven de patient gezeten. Ik kon heel weinig en heb dus met Gini en Marijke toe zitten kijken.. Terug op het schip ben ik als een razende gaan douchen om om zes uur weer klaar te staan bij de receptie voor mijn verjaardagsetentje. Met zo’n vijftien man hebben we super gezellig heerlijke pizza zitten eten bij het Sarakawa hotel. Een hele gezellige avond met een hele hoop Dutchies en m’n kamergenootjes. Toen een groot gedeelte op een gegeven moment met de shuttle terug naar het schip gingen, besloten Justin, Maartje, Bob en ik nog even een taxi naar de Seaman’s Club te nemen. Daar hebben we nog een drankje gedaan en kakten we alle vier enorm in. Al gauw zaten we in de shuttle terug naar het schip. Een aantal weken geleden zouden we dit kippenstukje nog gewandeld hebben maar in de afgelopen tijd zijn er heel wat mensen van het schip, net iets buiten de Port, bestolen. Kleine groepjes jongens dreigden met Machetes al hun waardevolle spullen aan hen te geven en ondertussen zijn we al heel wat camera’s, horloges en ringen armer. De crew mag niet meer naar het strand van Cristal Plage, wat juist zo prachtig is, en er rijdt elk uur een busje op en neer om er voor te zorgen dat crewmembers niet hoeven te lopen. Gelukkig is er al een aantal weken niks meer voorgevallen!

Donderdag en vrijdag waren twee hele lange, maar leuke dagen. De ene na de andere mooie Afrikaanse vrouw slofte binnen op haar, vaak te kleine, teenslippertjes in de meeste prachtigste jurken. En één er van was onze 2000ste patiënt! Yes!
Dezelfde dag liepen er ook twee patienten de praktijk binnen tegen wie we moesten zeggen dat we ze niet meer konden helpen. Een vrouw van zo’n vijftig jaar oud had in haar onderkaak een enorme kyste. In de kliniek was het niet mogelijk om haar te behandelen, maar op het schip staat alles tot het einde van de outreach volgepland met operaties. Beide patienten worden op de wachtlijst gezet en we hopen dat er toch een een plekje voor hen open valt. Zo niet.. Dan zullen ze op zoek moeten gaan naar een lokaal ziekenhuis waar ze hen kunnen helpen. Het is alleen heel cru, de patienten hebben namelijk vaak het geld niet om de operatie te kunnen betalen. Het geeft zo’n rotgevoel als je zo’n vrouw teleurgesteld de kliniek uit ziet sloffen...

Vrijdagochtend liepen we met dikke vesten en regenjassen de gangway af het dock op. Het regende pijpenstelen! Eindelijk.. Het koelde wat af.
Dag’s eerste patiënt was ons zestien jarige meisje (met de gefactureerde onderkaak, omdat haar vader een steen in haar gezicht had gegooid) elke keer als ze komt ben ik bij de behandeling. Ik vind ’t fijn om haar elke keer weer te zien.. Heel af en toe krijg ik een glimlach van haar.. In de afgelopen weken hebben we het meisje meerdere keren gezien. Drie weken geleden hadden we haar boven en onderkaak tegen elkaar vast gezet met metalen draadjes, wat weer een hele nare behandeling voor haar was. Ondertussen was ze alweer een paar keer langs geweest maar bleek het ontstoken te zijn op de plek waar de plaatjes de twee kaakdelen tegen elkaar aanhielden, de antibioticakuur die we haar toen meegegeven hadden, was opnieuw niet aangeslagen en nu lag ze dus weer in de stoel. ’t Meisje lag de rillen van de kou (die AC in de behandelkamer zijn ze niet gewend) en mijn dikke vest kwam dus wel van pas. We klapten het tandvlees weer op en haalden de veel te losse schroefjes, die de plaat tegen de kaak aan hadden moeten houden, weg. Gelukkig zag je al wel de de kaak netjes dichtgegrooid zag. Je zag een mooi lijntje lopen van waar de breuk zat. Nu zal, als het goed is, de ontsteking weg moeten gaan.. Ik hoop dat we de volgende keer eindelijk mogen zeggen dat het goed met het meisje gaat...
Vrijdag heb ik het hele onderfront van een patient getrokken en de voortanden van een 17-jarig meisje die door Parodontitis (tandvleesprobleem) enorm mobiel waren. Het meisje krijgt van ons een prothese. Aan het begin van de outreach zijn we naar een tandprotheticus op zoek gegaan die wij betalen om protheses te maken. Wanneer wij voortanden trekken moeten wij ze vervangen door middel van een plaatje. Helaas kunnen we niet alles vervangen en dus moeten we af en toe nee zeggen..
Na een leuke, maar lange dag zijn we ‘s avond zijn we met z’n vieren, nog even naar de Seaman’s Club gegaan.

Zaterdag zijn Maartje en ik rond twaalf uur richting het Hospitality Center gegaan. Ik was er al geweest maar Maartje wilde ook graag zien wat daar gebeurde. Het was net etenstijd toen we aankwamen en dus hebben we met de 33 patienten mee gegeten. Het was een oranje prutje, wat een een beetje op Hutspot leek. Genaamd: Jam. We hebben gezellig met onze handen het eten naar binnen gewerkt. Scheelde weer afwas voor de dames die daarna bij het teiltje alle borden afzaten te wassen.
Na een uurtje vertrokken we met de shuttle naar de markt. Daar hebben we samen de hele middag doorgebracht. Een oude bekende man die daar ook een ‘shop’ op de markt heeft, vloog op ons af zodra hij ons zag en is vervolgens de hele middag met ons meegelopen. Elke keer als wij ergens in een ‘shop’ hadden gekeken en we kochten niks kwamen de eigenaren toch nog achter ons aan met hun kettingen, doeken etc. We vroegen dan aan onze bodyguard of hij ze weg wilde sturen.. ’t Gaf een veiliger gevoel en hij wist alles voor ons te vinden! In een straatje met alleen maar vrouwen met hun stoffen’kraampjes’ heb ik drie verschillende soorten stof gekocht die ik naar een tailer ga brengen. Zij zal voor mij een aantal dingen naaien. Ik ben zo benieuwd!

’s Avonds was het weer tijd voor afscheid. Elke zaterdag vertrekken er weer zoveel crewmembers. Het is elke keer weer vervelend mensen uit te moeten zwaaien en te beseffen dat je ze waarschijnlijk nooit meer gaat zien. Die avond vertrokken de Nederlandse Elize en Kirsten, Kevin en Racheal (het Chaplins-stel dat al zes jaar aan boord woonde met hun kinderen) en de Canadese Lindsay, mijn lieve kamergenootje. Die ik echt wel een beetje mis op onze kamer.
Het was een heel beladen afscheid. Al m’n kamergenootjes waren van streek.. En dat had eigelijk te maken met een ander kamergenootje. De Britse Emma. In de afgelopen weken schijnt Emma al heel depressief geweest te zijn en hoewel ze de laatste tijd al wel slechter in haar vel leek te zitten had niemand echt iets daar. Emma is net achttien geworden en woonde hier met haar ouders en twee broertjes al zeven jaar op het schip. Op donderdag is Emma opgenomen in het ziekenhuis op deck 3 en werd sinds dat moment in slaap gehouden omdat het heel erg slecht met haar ging! Zaterdag besloten haar ouders met hun gezin terug te gaan naar naar Engeland.. En dus in de loop van de middag is de familie Cole vertrokken richting het vliegveld in Lomé. In onze 4418-cabin was iedereen erg emotioneel.. De rest van de community heeft het gisteren in de meeting pas gehoord.. Iedereen is wat van slag.

Ondertussen heb ik er al weer één nieuwe kamergenootje bij: Bethany. Een lieve meid die van kamer gewisseld is en die ik al een aantal keer gesproken had. Gek... Over twee weken zijn er weer twee vertrokken.. Ik heb straks een compleet andere kamer dan toen ik aankwam!

Zondag werd ik door Jus wakker gemaakt met een ontbijtje.. Ontzettend lief! De rest van de dag heb ik gewoon lekker gerelaxed, op deck 8 gezeten, en een slechte meidenfilm gekeken met Maartje.

Over deze week zal ik jullie donderdag vertellen.. Ik ga namelijk donderdag en vrijdag met het dental team naar PRISON! Tegenover onze kliniek zit de gevangenis en daar gaan we gedetineerde behandelen! Spannend!
Op vrijdag vertrek ik naar Benin en zal ik jullie dus niet laten weten hoe het was!

(De foto’s komen vanavond: Beloofd!!)