The Loveboat

Dag lieve allemaal... Na anderhalve week niks van me te hebben laten horen hier toch weer een berichtje. En niet zomaar één. Jullie zitten zo te horen vol spanning te wachten. Maar zoals ik al zei.. Eigenlijk is het allang geen nieuws meer. Waarschijnlijk hebben velen van jullie het ondertussen al stiekem tussen de regels doorgelezen. Ik zal even bij het begin beginnen.

We gaan even zeven weken en zes dagen terug in de tijd. Op mijn vierde dag aan boord. Na donderdagavond, na de communitymeeting en een grote bak ijs verplaatste de hele crew zich naar het dok om naar een concert van een plaatselijke muzikant te luisteren. Ik raakte aan de praat met Justin. Op mijn eerste avond aan boord had ik hem al wel de hand geschud in de diningroom maar vond hem maar arrogant. Hij keek me niet aan en ik heb er verder geen aandacht meer aan besteed. Maar nu klikte het wel. We bleven alleen achter op het dok en de nachten die daarna volgden vulden we met lange gesprekken op deck 7 en 8. ’t Voelde heel vertrouwd. Fijn zo’n goede vriend.. Maar na deze paar nachten kwamen we er beide wel achter dat dit geen gewone vriendschap meer was. Hij wist al meer van me dan wie dan ook.. Toen bleek dat Justin ook nog eens op mij verliefd bleek te zijn (Dat verklaarde ook dat hij zich die eerste kennismaking in de diningroom gewoon ontzettend ongemakkelijk voelde terwijl ik dacht dat hij gewoon nonchalant reageerde) wilde ik even wat tijd voor mezelf. Ik kwam hier om mensen te helpen, zeker niet om een relatie te beginnen. Justin besloot mij ook maar even met rust te laten. Maar al gauw bleek dit niet te kunnen. We woonden op een varend schip, we konden elkaar gewoonweg niet ontlopen. We zagen elkaar in ieder geval al drie keer op een dag met het eten en als ik pech had en de trappen stond schoon te maken ( in die weken werkte ik nog in de housekeeping ) liep meneer nog even een extra keertje langs. Elkaar ontlopen was totaal geen optie, daarbij voelden we ons nog eens ontzettend ellendig bij ook. Uiteindelijk op 5 februari hebben we samen op deck 8 sterren liggen kijken en besloten er maar helemaal voor te gaan. Het is af en toe eng hoe alles klopt. Hoe veel overeenkomsten er zijn, hoe we de slappe lach samen kunnen hebben en serieus de gesprekken kunnen zijn.

Zo’n relatie op het schip is niks nieuws. Er zijn zoveel stellen bij elkaar gekomen aan boord van de Anesthasis en de Africa Mercy. ( Net Vaya con Dios, ook zo’n relatiebureau... ) Ze willen alleen wel heel graag dat zoiets gemeld wordt. Dus een paar dagen later zaten Jus en ik bij, ook een stel Kevin en Rachael, de Chaplins, predikanten van het schip. We dachten dat het heel zwaar en beladen zou worden maar ’t was eigelijk wel gezellig.

Het is best apart, we zijn nu zes weken en vijf dagen verder, maar hebben het gevoel elkaar al ontzettend lang te kennen. Je ziet elkaar constant. Dat ‘s nog wel wat anders dan de behang- of tent-opzetten-test;-) Justin kent me nu ondertussen al in elke staat. Chagrijnig, vrolijk, met de slappe lach, huilend, pissig, moe, snauwend en ik ken hem ondertussen ook behoorlijk goed. Normaal gesproken leer je elkaar niet zo gauw kennen in deze korte tijd.
Zo.. Ik ben dus in de afgelopen weken wel wat achter gehouden in m’n blogs, ik wilde er alleen zeker van zijn dat het geen verliefdheid is dat alleen stand houd op het schip. Vandaar...
Voor ik hier heen vertrok beloofde ik iemand (Ik zal geen namen noemen, Elly ;-)) niet verliefd te worden op ‘één of andere man uit Verwegistan’. Verliefd geworden ben ik wel, maar Justin woont gelukkig niet heel ver weg. Hij komt uit Rijnsburg, bij Leiden. Wat volgens de sites vijftig minuten bij Zuidland vandaan ligt. Dat is te overzien. Justin kwam in oktober op het schip en werkt als kok in de galley. Op 19 juni, z’n verjaardag, vliegen we samen naar huis en op zondag de 20e komen we aan op Schiphol. Hoewel ik er ergens wel naar uit zie om naar huis te gaan wil ik voorlopig nog even van m’ n tijd hier genieten.


Afscheid van onze Viking en Piraten prinses

Vorige week hebben we ons voorbereid op het vertrek van Dag en Laura. Het rotte van het leven aan boord van de Africa Mercy. Afscheid nemen na een bijzondere tijd samen doorgebracht te hebben. Vrijdagavond zijn we met een groep van zo’n 15 man wat wezen drinken bij Alt München, een typisch Duits restaurantje vlak buiten de haven. Echt ontzettend gezellig! Na een drankje stapte het grootste gedeelte van de groep op en bleven wij, Daniel en Maren, Dag en Laura en Justin en ik achter.
(Wel grappig: Toen Dag en Laura hoorden dat wij naar de Chaplins waren geweest besloten zij, na 3 maanden om elkaar heen gedraaid te hebben ook maar eens langs te gaan. Dag woont in Noorwegen is tweeentwintig jaar oud, Laura komt uit de States en is drieeendertig. Zij durfden het in eerste instantie dus niet zo aan.. En een week later zat ook Haagse Daniel met zijn Noorse Maren op de bank bij de Chaplins. Vandaar dat wij onze Valentijnsdag met z’n zessen doorbrachten...)
We hadden onze laatste vrijdagavond met z’ n zessen. En uiteraard sloten we deze avond met een laatste ‘Robin Hood Man in Tights’. De volgende ochtend hadden we een brunch met een groepje. Rachael en Maren hadden flink hun best gedaan op al het lekkers! Het was ontzettend leuk maar ook wat beladen. Op een gegeven moment gaven we hen hun afscheidscadeau’s. We hadden allemaal een A4-tje gemaakt met wat persoonlijks erop en dat laten lamineren en samengebonden. Na een bord spaghetti in de diningroom zijn we naar het dok gegaan en hebben we met z’n allen gebeden. En toen kwam toch het moment van afscheid nemen.. Ze stapten in de Land Rovers en zwaaiden nog een laatste keer. Dag en Laura vlogen samen naar Paris, genoten daar van hun laatste 24 uur in Parijs en moesten daar afscheid van elkaar nemen. Ik moet er niet aan denken... Wij hopen ze nog eens samen aan te mogen treffen of in Denver of in Noorwegen.

Tot zo ver.. Geen geheimen meer!;-)
Jullie horen, beloofd, binnen een paar dagen weer meer van me...

Dikke tut vanaf het schip