Bye Africa!

Nog een allerlaatste blog voor m’n trouwe lezers,

Helaas ben îk niet zo trouw geweest, ’t viel me in ons drukke programma van de afgelopen 19 dagen niet mee om ook nog even tijd te maken voor het schrijven van een laatste blog. Maar ik zal jullie toch nog vertellen hoe mijn laatste dag op het schip er uit heeft gezien..

Aangezien Justin op 19 juni jarig zou zijn heb ik heel sneakey bij vrienden en onze collega’s briefjes op hun kamerdeuren gehangen om ze uit te nodigen voor een avondje uit en op onze laatste avond voor vertrek verraste ik Justin dus met een pizza etentje bij het Sarakawa hotel. Een laatste keer uit eten met onze vrienden van het schip. Het was een waanzinnig gezellige avond! Zaterdagochtend besteedde ik aan het inpakken van mijn laatste spullen. Gek, om het plekje wat zo lang mijn kamertje, mijn thuis was geweest leeg te moeten halen. Het WK Nederland - Japan begon en dat betekende dat heel midships oranje zag. Al onze Nederlanders zaten met oranje shirt-s, gesminkte vlaggetje op hun wangen, enorme toeters en vlaggen in hun handen naar het beeldscherm te kijken. Het was een mooi gezicht maar het idee dat ik daar de rest van de middag nog naar voetbal zou moeten kijken maakte me nog onrustiger dan ik al was en dus trok Marianne me mee naar de zwembadrand van het Sarakawa waar we een laatste ananassapje dronken. Het was erg gezellig. Daarna had ik nog een paar uur om de aller allerlaatste dingen te pakken. Een laatste maaltijd in de diningroom smaakte me totaal niet meer en daar hadden we eigenlijk ook maar weinig rust voor.

Toen werd het toch echt tijd om afscheid te gaan nemen. Justin en ik kregen van onze vrienden nog een laatste ‘hug’ op het dock, heel gek.. Dat was het dan! Nu waren wij degenen die afscheid namen. Toen stapten we in de Landrovers. Zo’n 20 man vertrokken die avond. We reden voor de laatste keer hobbelend over de slechte wegen, langs door olielamp verlichte kraampjes tussen het levensgevaarlijke verkeer van Togo. Bye Africa!
Op het vliegveld van Lomé liep het redelijk makkelijk. Toen we na onze koffers achter te hebben gelaten, door de douane liepen stond er een man, zonder uniform, die naar onze paspoorten vroeg. Justin gaf die van hem en de man liep er mee naar drie mannen op een bankje die zijn gegevens overschreven. Wij vroegen waar dit voor nodig was en ze vertelden het was dat het voor een urinetest om drugsgebruik te onderzoeken. Ik wees naar Jus’ t-shirt en zei dat we daar niet voor gekomen waren. Ze besloten dat ze het dan toch niet zouden doen maar wilden wel dat ik bij ze zou blijven, in Togo. Ik griste het paspoort uit de hand van de man en we liepen weg.
Onze tassen werden nog even op z’n kop gegooid bij de gate en net voor we het vliegtuig in wilden stappen werd Justin er nog even uitgepikt: Er zat iets in z’n tas wat niet vertrouwd werd. Een man van de security nam ons buiten langs mee naar de andere kant van het vliegveld waar de karretjes met bagage gevuld werden. In een kantoortje werd Justin’s koffer geopend. We verwachtten dat ze zouden beginnen over de keukenmessen maar ze wezen naar de glazen martiniflessen die gevuld waren met pinda’s. (Overal op de markt in Afrika te vinden.) Toen we uiteindelijk als laatste het vliegtuig in stapten stegen we gelijk op. Een volgend avontuur.. Zo voelde het wel een beetje. In het heerlijk koele Parijs moesten Co Verkerk (een Nederlandse man die voor drie weken op de OK had gewerkt) Jus en ik rennen voor het vliegveld naar Amsterdam. Toen kregen we toch wel een beetje de kriebels. Een grote groep zou ons op Schiphol opvangen. Om half negen landden we op Nederlandse bodem. Bij de bagagehal bleek dat de koffer van Justin nog in Parijs stond, hij had dus heel wat papier werk in te vullen terwijl ik verschrikkelijk zenuwachtig met Co stond te wachten. Aan de andere kant van de muur stonden m’n moeder, Jacobine en Laura, Justin’s ouders, zussen en onze vrienden op ons te wachten en elke keer als iemand de arrivalhal binnenliep hoorden we ze heel hard joelen! Eindelijk gingen we dan die deuren door! Daar stonden zo’n dertig man met spandoeken en boeketten voor ons te juigen. Het was ontzettend gaaf! Met de hele groep dronken we wat en toen moesten Justin en ik elkaar voor het eerst gedag zeggen. Beetje gek wel!

Thuis wachtte m’n vader ons met kofffie en taart op en aten we tussen de middag gezellig. Toen de visite ’s middags weg ging voelde ik opeens hoe moe ik was. Door de spanning stuiterde ik nog een beetje maar nu was ik kapot. ’s Maandags ’s avonds kwam Justin voor het eerst naar mijn huis. Gek, al vijf maanden samen maar eigelijk kenden we elkaars omgeving nog helemaal niet. De hele week stond voor ons samen vol gepland met feestjes, barbeques, verjaardagen en vrijdags stonden we weer gewoon bij op de Brouwersdam voor Concert at SEA. We hebben ondertussen de hele tijd heen en weer gereden tussen Zuidland en Rijnsburg, zijn al naar Middelburg gereden, ’s-Gravendeel, Brummen, Groningen, Drachten en Westerbork. Tot rust zijn we eigenlijk niet gekomen en we hebben het er samen ook nog niet over gehad.
Het is allemaal wat onwerkelijk. Tweeënhalve week geleden stonden we nog in Afrika en nu rijden we weer tussen het saaie Nederlandse verkeer, lopen we weer door een overvolle supermarkt. Niks is veranderd in Nederland en ik lijk er zo weer in mee te gaan. Maar als ik even sta en nadenk over wat ik gezien en meegemaakt heb in de afgelopen vijf maanden dan is dat heel onwerkelijk!
Ik heb een geweldige tijd gehad!! Een ervaring die ik nooit zal vergeten!
Op dit moment zijn we eigenlijk te druk om er bij stil te staan. Maar ik denk dat, wanneer ik meer rust heb het verlangen om terug te gaan wel weer komt!

Er al één iemand in Zuidland die de stap neemt om ook met Mercy Ships te dienen, ik hoop dat er meer volgen! Ik verzeker: Het is geweldig!

Iedereen ontzettend bedankt voor alle steun. Financieel maar ook zeker via berichtjes, gebeden, vele kaartjes en reacties op mijn blog! Het was geweldig te weten dat er zoveel mensen meeleefden!
Bedankt!!!

Heel veel liefs Marianne