Weekendje Kpalimé en Notse

Lieve lezers
Een weekendje Benin. Alweer.. En alweer zaten we uiteindelijk niet in Benin.
De avond voor ons vertrek zaten Bob, Maartje, Liesbeth, Daniel, Maren, Justin en ik aan een tafeltje in de diningroom te bespreken wat we zouden gaan doen.
James, de receptionist uit Benin had ons afgeraden om als zeven jonge blanken ’s avonds het stuk te gaan reizen zonder te weten in welk hotel we zouden overnachten. Dus hebben we gauw een ander plan de la campagne gemaakt om toch op vrijdagavond te kunnen vertrekken.

Toen Maartje en ik aan het einde van onze vrijdagmiddag enthousiast de kliniek uit vlogen omdat we zo gauw mogelijk al onze spullen moesten verzamelen, een douche moesten nemen en startklaar moesten staan voor onze taxi die ons om half zes buiten de haven op zou staan wachten. Uiteraard hadden we ons niet zo hoeven haasten. Ook hier kennen ze het Afrikaans kwartiertje want zo’n drie kwartier later dan gepland zaten we dan eindelijk achterin een oud, krakend elf-persoonsbusje. Ach.. Het ding ging al meer dan twintig jaar mee dus ook dit moest hij wel overleven. We hadden een mooie prijs met de jongens die ons naar de plaats van bestemming zouden brengen afgesproken, maar we waren de stad nog niet uit.. Het was al pikkedonker.. En van de jonge gozers kroop met z’ n bovenlichaam uit de auto en begon te roepen: “Kpalimé, Kpalime!” Hopende dat mensen wel een lift wilden hebben. De jongens hadden groot gelijk. We zaten met zeven mensen achterin terwijl er nog twee bij konden. Hij kon het geld waarschijnlijk goed gebruiken. Maar wij werden er minder blij van. Het was hartstikke donker en zeven Jovo’s met zeven grote backpacktassen hebben flink wat geld en dure spullen bij zich en dus was het de beste plek om bestolen te worden. Er werd weer flink onderhandeld en uiteindelijk hadden we een duurder ritje, maar zonder meerijders. De rit naar Kpalimé werd vervolgend. Justin en ik waren twee weken geleden ook het weekend in deze stad geweest, maar de rest had het nog niet gezien.. Ach, we hadden het er naar ons zin gehad dus namen we na een lange rit een duik in hetzelfde zwembad onder een mooie sterrenhemel... En ook dook ik later in dezelfde hotelkamer m’n ‘eigen’ bedje in.

De volgende dag om acht uur stonden Justin, Liesbeth en ik aan de kant van de weg naar Zemidjan-rijders te fluiten. Binnen no-time stonden er drie voor ons en een zo’n kwartiertje later stopten we op de markt. We gaven Liesbeth een kleine rondleiding, kochten brood, heerlijk vers fruit, zakjes water, Remia-mayonaise en een grote Gin-fles gevuld met zelfgemaakte suikerpinda’s. Zoveel beter dan die in Nederland! Daarna gauw weer op de Zemi’s terug naar ’t hotel om daar Daniel, Maren, Maartje en Bob te wekken voor het ontbijt. Het was heel fijn met deze groep te zijn. We leert elkaar weer op een andere manier kennen! Na een heerlijk ontbijt pakten we onze spullen bij elkaar en vertrokken even later met de hele groep opnieuw naar de markt. Op weg er naar toe kwamen we een busje Mercy Shippers tegen die ook aan het toeren waren! Grappig. We waren, ikweetniethoeveel-kilometer bij ’t schip vandaan. Op de markt ben ik zoek gegaan naar mooie stoffen. Op ’t schip werkt namelijk een coupeuse die iets voor me kan maken. Helaas vond ik niet wat ik zocht en als ik wat zag probeerden ze het me aan te smeren voor een Jovo-prijs. Ik liet ’t voor wat het was. Na een uurtje rond gekeken te hebben gingen we terug naar het hotel om daar alles bij elkaar te rapen en in de taxi te stappen die ons op stond te wachten.

Onze zeiler Daniel knoopte een paar tassen op het dak en we stapten met vijf man op de achterbank. Jus en Daniel kropen knus voor op de bijrijderstoel. De reis ging naar Notse, wat precies in het midden van Togo ligt. We hadden geen idee wat we aan zouden treffen maar zeiden tegen de taxirijder dat hij ons maar naar een Jovo-hotel moest brengen. Het was een geweldige reis! Twee uur lang reden we over een hobbelige zandweg. Af en toe moesten we grote gaten in de weg vermijden en het oranjekleurige zand stoof in onze gezichten. We hadden op een gegeven moment allemaal een wat oranje gloed over ons haar. Na een weekendje Kpalimé dachten Justin en ik het écht Afrika wel gezien te hebben, maar we hadden het mis: Nu pas zagen we hele klein dorpjes bestaande uit misschien 6 of 7 kleine lemen hutjes en een waterput. Af en toe stond er een gebouwtje tussen met de woorden ‘Eglise Evangelique’ er op of we zagen schooltjes met een aantal rijen banken en een krijtbord voorin de klas. Het stelde erg weinig voor.. Bij een Texaco station (wat wil zeggen: Een lemen hutje met grote geschilderde letters TEXACO er op... En een tafel gevuld met een paar jerrycans benzine) stopten we even. Alle kinderen van het hele dorpje kwamen “Jovo”-roepend op ons afgestormd. Het was echt aapjes kijken.. De kinderen gingen in een grote kring om ons heen staan. Ze vonden het reuze interessant. Wat een attractie. Het is vreemd te zien dat die kinderen zo gelukkig zijn.. Met helemaal niks.. Hun speelgoed is een grote rollende fietsband die ze met een houten tak in beweging houden. Zo gaaf om dat te mogen zien! Deze reis was zo mooi.. Na een tijdje stonden we vast midden op de verschrikkelijk drukke markt van Notse. Die van Lomé was er niks bij! De taxichauffeur zette ons af voor hotel ‘Effata’. We wilden eerst wel even zien waar we zouden slapen voor we een deal zouden maken. ’t Was wat apart. Na lang gediscussieerd te hebben in Frans en Engels door elkaar hadden we dan eindelijk drie tweepersoonskamers en een extra matras. Alle muren in onze kamer waren felblauw geschilderd en af en toe zat er ergens een gat in de wand. De gordijnen hingen scheef aan de gebroken gordijnroede. De badkamer was niet schoongemaakt en het matras in het bed was zo oud en door dat je naar het midden van het bed toe zakte. Ach.. Welcome in Africa! We zouden met de eigenaar nog even naar de markt voor vers brood maar hij wilde ons eerste meenemen naar de dak van het hotel. We hadden prachtig uitzicht over de hele stad en de vreselijk grote markt. Zo gaaf! Na een tijdje op de markt te hebben doorgebracht aten we op het binnenplaatsje van het hotel. Iedereen was kapot na een lange dag maar we hadden het wel ontzettend gezellig. Later op de avond hebben we goede gesprekken gevoerd op het dak terwijl we over de stad uitkeken. Toen besefte ik weer hoe bijzonder het is dat ik hier zit!

De volgende ochtend werd ik wakker met enorme hoofdpijn. Na twee paracetamol besloot ik toch maar met de rest naar de kerk te gaan. Alleen bij het hotel blijven vond ik ook maar niks. Samen met de eigenaar van het hotel gingen we naar Calvinistische kerk. Het was een landelijke conferentie en er werden en aantal nieuwe mensen benoemd. Het was niet de échte Afrikaanse dienst en dat was jammer aangezien we daar wel op hadden gehoopt. Na een uur gewacht te hebben begon de dienst dan eindelijk. Er waren verschillende koren die zongen en alles werd opgenomen door een cameraploeg. Het was gigantisch druk. Ook buiten zaten lange rijen mensen om de dienst mee te maken. Ik was helemaal niet lekker en ben uiteindelijk een tijdje buiten in de schaduw gaan zitten.. Na drie uur besloten we toch maar eens weg te gaan. Dit duurde toch wel erg lang en ik verlangde naar een bed. Bij het hotel heb ik even een tijdje gelegen en ging het wel weer. Ik besloot toch nog even gezellig bij de rest aan te sluiten voor een drankje. Al gauw besloot ik dat ’t toch echt niet ging, stond te gauw op en ging op de binnenplaats over m’n nek. Terug in bed. Na een uurtje stond er een busje voor de deur die ons terug zou brengen naar het hotel. De reis terug was uiteindelijk toch wel erg leuk en indrukwekkend. Terug op het schip werd ik opnieuw beroerd en uiteindelijk heb ik de hele avond geslapen. Het was een beetje een domper op een fantastisch weekend. We hebben gelukkig nog wel meer weekenden tegoed!

Jullie horen gauw weer van me over de afgelopen week. De verslagen zijn wat vertraagd, excuses!

Veel liefs vanaf deck 8!